Tokyo 2020 | Wederopstanding succesvolle Sifan Hassan symbolisch voor fel oranje gekleurde Olympische Spelen

De vorige recordscore van 25 veroverde plakken tijdens Sydney 2000 behoort daarmee definitief tot het verleden. Nederland eindigt op de medaillespiegel als zevende en blijft zelfs Duitsland voor, wat natuurlijk een voortreffelijke prestatie is.

De conclusie achteraf mag luiden dat het zeer succesvolle Spelen zijn geweest voor de oranje équipe, maar aan het begin van het toernooi was het niet alleen maar roem en glorie. Sterker nog, ergens halverwege de eerste week ging het over algehele malaise, werd er geworsteld met diverse coronabesmettingen en leek alles wat de Nederlanders deden – zeker op de fiets – helemaal fout te gaan. Zo gooide een ontbrekend plankje de jarenlange voorbereiding van Mathieu van der Poel compleet in de war en dacht Annemiek van Vleuten goud te hebben gewonnen bij de wegwedstrijd, niet wetende dat de Oostenrijkse Anna Kiesenhofer al minutenlang was gefinisht.

Eventjes werd er gevreesd dat alles in het water zou vallen. Er was enorme angst dat corona de sporters van vlucht KL861 er allemaal onder zou krijgen, dat het Nederlandse verblijf het grootste quarantainehotel van Tokio zou worden en als er al werd gesport, ging het mis door botsingen of slechte communicatie. Slechts de gouden hockeyvrouwen leken toen al stoïcijns te doen waar ze goed in zijn: winnen. De vierde plekken stapelden zich in die tijd nog op en de hockeymannen wisselden verkeerd.

Tijdens een persconferentie moest chef de mission Pieter van den Hoogenband zelfs uitleggen dat de atleten echt goed bezig waren, maar de term ‘Japans georiënteerd eten’ nestelde zich vanwege de situatie in het coronahotel in het nationale geheugen. Dat van den Hoogenband als eerste mannelijke medaillewinnaar in het zwembad werd opgevolgd door Arno Kamminga belandde op het tweede plan.

Gelukkig zorgden de roeiers van de mannen dubbelvier middenin de nacht van 28 juli voor het eerste goud en trapte Annemiek van Vleuten vervolgens de frustraties van zich af in de tijdrit. Dit keer rekende ze zich niet mis en wist iedereen dat ze bezig was aan de snelste tijdrit van alle vrouwen. Wat een waanzinnige woensdag was dat, met maar liefst acht medailles.

Waanzinnige woensdag veranderde alles. Nederland meldde zich op de medaillespiegel. Tegenvallers zorgden niet langer voor eliminatie of misgrijpen, maar werden geabsorbeerd en waren vanaf nu slechts nog hobbeltjes onderweg naar prestaties of zelfs triomf. Zelfs een gebroken knieschijf bleek voor Niek Kimmann geen enkel probleem te zijn en surfer Kiran Badloe werkte in het algemeen klassement een diskwalificatie weg.

En toen... toen was daar Sifan Hassan. Het bericht kwam binnen dat ze haar zinnen definitief had gezet om drie medailles op drie verschillende afstanden, het liefst goud van kleur. Zou ze dat aankunnen, is de 1500, 5.000 en 10.000 meter bij elkaar opgeteld niet te veel? Kort van tevoren vreesde zelfs Hassan eventjes van wel. Haar bovenbeen speelde op. En toen moest het leeuwendeel van het werk nog verzet worden. Achteraf bleek het een hobbeltje onderweg naar het podium. Een geabsorbeerde tegenvaller.

Dit gebeurde achter de schermen, maar de hele wereld heeft kennisgemaakt met Hassan. Ze viel in de slotronde van de 1500 meter. Haar droom leek over voordat die goed en wel was begonnen. Er is toch niemand die zo’n valpartij verteert alsof er niets aan de hand is? Niemand behalve Hassan. Het is geen toeval dat ze de Nederlandse driekleur draagt tijdens de sluitingsceremonie.

Hassan stond snel op en ging zelfs supersnel weer verder. Te snel voor de concurrentie. “Alleen Hassan kan dit, ze is de allerbeste”, klonk het uit de mond van de Amerikaanse sprintlegende Michael Johnson. Bij de BBC zou later maar liefst twintig minuten over de sublieme prestaties van Hassan worden gesproken. Met twee keer goud plus een bronzen plak was Hassan de koningin van de Nederlandse equipe. Sprintkoning Harrie Lavreysen werkte ondertussen op de wielerbaan aan dezelfde oogst. Hij was door niets en niemand tegen te houden, ook niet door boezemvriend en kamergenoot Jeffrey Hoogland.

Iedereen die zich in oranje hulde leek plots wel te sterk, te snel of te slim voor de concurrentie. De discipline maakte amper nog uit. De goedlachse en vrolijke atletes en atleten bleven maar medailles winnen. Een score van acht plakken bij het atletiek – de moeder van alle sporten – is voor Nederland een ongekende prestatie. Lachend roteerde Nederland van het ene naar het andere podium en zelfs op de marathon won Nederland - in de persoon van Abdi Nageeye - voor het eerst sinds 1980 een medaille.

Zelfs op de slotdag werden nog drie medailles aan het totaal toegevoegd, waardoor Nederland op een ongekende 36 medailles komt. Het zou mooi zijn als alle succesvolle olympiërs zich nog een keertje verzamelen, bijvoorbeeld voor een lunch met het koninklijk paar. Grote kans dat er extra stoelen aan de tafel moeten worden geschoven om al die gelauwerde atleten een zitplaats aan te bieden. Of het nu wel of niet zo ver komt, de namen Annemiek, Sifan en Harrie resoneren nu hetzelfde als Epke, Inge en Pieter.

Met het oog op de toekomst is ook de timing van het grote oranjesucces niet helemaal onbelangrijk. Er is tijdens de lockdowns vanwege corona niet altijd evenveel aandacht geweest voor sport of zelfs ook maar lichaamsbeweging, terwijl er met name voor de jeugd meer mogelijk bleek en gym of zwemles is voor veel scholieren ook allang geen zekerheidje meer.

Het zou prachtig zijn als de reusachtige oogst van goud, zilver en brons niet alleen voor een hoge klassering op de medaillespiegel zorgt, maar ook maatschappelijk van betekenis kan worden gemaakt.