Column Stefan Struve: Aleksandar Rakić had nooit moeten vechten

Na afloop vertelde Rakić dat hij drie weken geleden tijdens een training ook issues met z’n knie had, maar toch besloot om te vechten tegen de voormalige UFC lichtzwaargewicht kampioen Blachowicz.

Ik kan natuurlijk niet in het hoofd van Rakić kijken, maar achteraf gezien was het verstandig geweest om niet in actie te komen. Hij heeft deze wedstrijd verloren en daardoor is een titelgevecht heel ver weg. Ook kan hij de bestaande blessure verergerd hebben, waardoor hij nog langer moet revalideren.

In de UFC verdien je alleen geld als je vecht, dat zou voor de Oostenrijker de overweging geweest kunnen zijn om toch in de Octagon te stappen. De rekeningen blijven natuurlijk komen en ook heeft hij geïnvesteerd in een trainingskamp van twee maanden, dat geld ben je kwijt. Ook zijn UFC-vechters niet de best betaalde sporters ter wereld, dus je moet regelmatig vechten om een fatsoenlijk salaris te ontvangen. Daarom staan UFC-vechters regelmatig in de Octagon terwijl ze niet 100% fit zijn.

In een teamsport heb je een gegarandeerd salaris en kun je tegen een trainer zeggen dat je niet fit bent. Dan kun je een minder belangrijke wedstrijd laten schieten of begin je op de bank. In de UFC is elke wedstijd er één om de prijzen, het is altijd een finale met verregaande consequenties voor je carrière. Daar kan ik over meepraten.

Ook ik heb in de Octagon gestaan terwijl het eigenlijk niet verstandig was. In de weken voorafgaand aan m’n gevecht tegen Mark Hunt in Japan was ik van te voren erg ziek. Toch willen vechters vechten en dat was voor mij niet anders, het is heel moeilijk om een wedstrijd af te zeggen. Kijk naar Michael Bisping die jaren met één oog heeft gevochten.

Had ik achteraf gezien de partij in Japan maar afgezegd want Mark Hunt brak m’n kaak en daar heb ik door allerlei complicaties nog maanden last van gehad.