Column Stefan Struve | Mateloze irritatie aan vechters die Downed Opponent-regel misbruiken

Twee weken geleden vochten Valentina Shevchenko en Alexa Grasso tegen elkaar in een absolute klassieker. In de vierde ronde was er een situatie die redelijk vaak voorkomt in het huidige MMA, die gelukkig geen verdere gevolgen had in deze wedstrijd: knieën naar het hoofd wanneer een tegenstander zicht op de grond bevindt.

Een wedstrijd waarin zo’n zelfde soort situatie wel gevolgen had was de eerste wedstrijd tussen Petr Yan en Aljamain Sterling, het kostte Yan zelfs de bantamgewicht titel.

Knieën naar het hoofd op de grond en vooral ook knieën in de clinch of tegen de Octagon, wanneer iemand een knie of één of twee handen op de grond probeert te plaatsen zodat de tegenstander niet meer mag aanvallen met knietechnieken naar het hoofd.

Ik vind dat misschien wel de meest irritante regel, omdat hij misbruikt wordt door vechters. Ik kan me daar mateloos aan ergeren als deze situatie zich afspeelt in een wedstrijd.

Het gaat mij niet om de brute knock-outs die op deze manier kunnen gebeuren wanneer iemand wel een knie zou mogen uitdelen, maar meer om de positie waarin iemand zich redelijk veilig mag en kan wanen terwijl het eigenlijk een enorm slechte en gevaarlijke positie is om je in te bevinden.

Omdat vechters weten dat er geen knieën naar het hoofd mogen worden gegeven hoeven ze alleen maar één hand plat op de grond te plaatsen waardoor het gevecht in één enorm aan dynamiek verliest.

Wanneer er knietechnieken naar het hoofd gemaakt mogen worden in de clinch en tegen de Octagon wanneer iemand één of beide handen op de grond heeft betekent dit dat iemand zich intelligent moet verdedigen en dus risico’s moet nemen om uit die positie te komen omdat er anders flinke schade opgelopen kan worden. Dit geeft meer mogelijkheden tot submissions of andere vorderingen in de wedstrijd waardoor er veel meer dynamiek in de wedstrijd blijft, zelfs in zulke situaties.