De 10 kilometer van Sven Kramer: kans #4

Turijn 2006: zevende tijd
Hij is negentien jaar. Een bravouremannetje al. Op liefst vier afstanden staat Sven Kramer in Turijn aan de start. Op dag 1 van de Spelen pakt hij meteen een medaille op de 5 kilometer. Zilver achter Chad Hedrick, de grote favoriet uit de Verenigde Staten. Een prima begin. Ook op het tweede onderdeel is het raak: brons op de ploegenachtervolging.

De 1.500 meter is een tussendoortje. Met een 15e stek speelt de Fries geen rol van betekenis. Op de voorlaatste dag van de Spelen staat de 10 kilometer op het programma. Voor diesel Bob de Jong is het eindelijk raak. Kramer mist nog wat inhoud en noteert een tijd van 13:18.14 minuten, ruim 17 seconden achter De Jong.

Hij heeft 6,6 kilometer geschaatst. Nog 8,5 rondjes voor de boeg. Het gaat soepel. Precies volgens plan. Directe tegenstander Ivan Skobrev is al lang uit beeld en het schema van de leidende Zuid-Koreaan Lee Seung-hoon heeft hij te pakken. Het is de achtste en laatste rit, dus Kramer weet wat hem te doen staat en dat is zich richten op de tijd van Lee. Op de wisselstrook dirigeert Kramer zijn schaatsen routineus richting de buitenbaan van de Richmond Olympic Oval.

Als hij Gerard Kemkers nadert, ziet hij op het whiteboard dat het verschil met Lee in positieve zin is opgelopen. Kramer schaatst door, maar net voordat de pionnen opduiken wijst Kemkers naar de binnenbaan. Eerst met zijn linkerwijsvinger, dan met de rechterarm. Kramer wijzigt zijn koers, net op tijd en gaat onverstoorbaar door met zijn gouden race. Die laatste ronden vliegt hij over het ijs en nog voor hij de finishlijn passeert recht Kramer zijn rug en gooit de handen in de lucht. De klok vertelt hem de tijd: 12.54,50 minuten. Ruim vier seconden onder de tijd van Lee. Olympisch kampioen en gouden plak nummer twee.

Een halve ronde later is daar het eerste contact met Kemkers. Zijn coach schudt het hoofd en vertelt een paar zinnen die niemand kan geloven. Wisselfout, diskwalificatie. Woedend smijt Kramer zijn bril naar de kant. Hij is de allerbeste, maar niet de kampioen.

Alsof het schema speciaal voor hem gemaakt is. In Sotsji lijkt alles mee te zitten voor Kramer. De Adler Arena is hem en alle andere Nederlanders gunstig gezind. Nadat Kramer op de eerste dag van het schaatstoernooi goud veroverd op de 5 kilometer volgt er een ware goldrush door het oranjekamp. Het regent medailles voor TeamNL. De 5 kilometer van Kramers is fenomenaal. Hij zet de zilveren Jan Blokhuijsen op bijna 5 seconden achterstand. Ook voor de 1.500 meter heeft hij zich geplaatst, maar die afstand - inmiddels te veel het domein van de specialisten - laat hij lopen.

Alle focus op de 10 kilometer. Daarin mag hij in de laatste rit starten, tegen regerend olympisch kampioen Lee. Een ideaal scenario voor revanche. Maar van Lee heeft Kramer weinig te duchten. Voordat hij zit race begint, heeft Jorrit Bergsma huisgehouden. Zijn tijd van 12.44,45 minuten is een wereldrecord laaglandbaan, een olympisch record en een persoonlijk record voor Bergsma. Kramer moet aan de bak om Bergsma voor te blijven. Beiden Friezen, maar niet bepaald vrienden. De karakters van liggen hemelsbreed uit elkaar. De zelfbewuste superster versus de ingetogen marathonschaatser.

Kramer blijft driekwart van de race onder de tijd van Bergsma en lijkt alles onder controle te hebben. Maar dan begint het te haperen. De rondetijden lopen op, de voorsprong terug. Als Kramer na 25 ronden over de finishlijn komt, heeft hij 4,5 seconden moeten prijsgeven op Bergsma. Nog nooit had Bergsma hem geklopt. En nu wel. Weer geen goud, weer geen olympisch kampioen op 'de tien'.

De vierde kans. Donderdag 15 februari, 12.00 uur Nederlandse tijd, gaat het beginnen. De druk is hoog, maar dit keer is Kramer eens niet de topfavoriet. Vanaf 19 maart 2006 had hij het wereldrecord op de langste afstand in handen, totdat Ted-Jan Bloemen op 21 november in Salt Lake City als een gigant tekeer gaat en 12.36,30 in de geschiedenisboeken zet. Ruim 5 seconden sneller dan Kramer ooit geweest is. Kramer is er niet bij. Hij traint in de Italiaanse bergen van Collalbo. Maar weet wel wat hem in de Gangneung Oval te doen staat.