Players’ Voice | Sam Schröder: "Opgeven is geen optie"

"Wat zijn de afgelopen maanden een sprookje geweest! Het duurde even voordat het bij me doordrong dat ik een wildcard kreeg voor de US Open, laat staan dat ik het toernooi had gewonnen. Ik won toen ook nog het dubbelspel in Parijs en doe in principe mee aan de Australian Open volgend jaar. Als het tenminste doorgaat in deze moeilijke tijden…

De wildcard op de US Open was trouwens niet vanzelfsprekend. Er doen maar vier spelers mee bij de quads en in New York zijn dat normaal gesproken de nummers 1 tot en met 3 op de wereldranglijst plus een Amerikaanse wildcardspeler. Ik was voor het toernooi de nummer 4 en vanwege al mijn mooie prestaties de afgelopen tijd konden ze eigenlijk niet meer om mij heen. Ik heb alleen maar finales bereikt of titels gewonnen in het recente verleden. De organisatie kon het eigenlijk niet maken om mij over te slaan en de voorkeur — via die wildcard — te geven aan een Amerikaan die buiten de top10 staat.

Alleen in New York aanwezig zijn was op zich al een geweldige ervaring. Twee jaar geleden bezocht ik als toeschouwer op Wimbledon voor het eerst een Grand Slamtoernooi en dat was fantastisch. Mogen deelnemen aan een major is dan te gek voor woorden. Ook om de valide spelers, de grote sterren, van zo dichtbij mee te maken is een onvergetelijke belevenis. Jarenlang train je hard om eindelijk mee te kunnen doen en onderdeel te zijn van deze wereld. Ik zie het als een fantastische beloning voor al het harde werken.

Ik heb in New York heel veel onvergetelijke momenten meegemaakt. Zo zag ik op een dag vanuit de ontbijtzaal Serena Williams trainen op de baan waar ik ook een sessie ingepland had staan. Zij was daar met haar coach Patrick Mouratoglou. Die kende ik van een rolstoeltoernooi dat hij in Nice organiseert. Toen ik aankwam bij de baan stond ze nog te spelen en moesten we haar een beetje van de baan kicken, omdat het onze beurt was. Toen hebben we Serena even gesproken en een foto gemaakt. Ook het fotomoment met Dominic Thiem en onze trofeeën was een unieke ervaring. Via social media kwam er na mijn overwinning veel op me af. Daar heb ik zo veel mogelijk van genoten. Het betekent heel veel voor me om felicitaties te mogen ontvangen van Kim Clijsters en Billie Jean King.

De quad-discipline is nog niet zo bekend, dus alle aandacht is meer dan welkom. Voor de leek: in het rolstoeltennis heb je twee categorieën, de mannen en de vrouwen enerzijds en wij, de quads, anderzijds. Het verschil is dat er bij ons niet alleen een beperking aan de benen is, maar er ook problemen zijn met beide handen, armen, schouders of bijvoorbeeld door een hele hoge dwarslaesie. Het komt er dus op neer dat naast een beperking aan de benen, er ook met één ander ledemaat issues bestaan. Toen ik begon met tennissen kon ik mijn racket wel vasthouden, maar zodra er een bal tegenaan kwam, vloog het racket uit mijn handen. Ik ben geboren met het split-hand/split-foot syndroom, waardoor ik aan elke hand maar één vinger heb en aan beide kanten de hele middenvoet en middelste drie tenen ontbreken. De meeste tennissers met een vergelijkbare beperking tapen het racket aan hun hand vast. Zo ben ik ook begonnen, maar vijf jaar geleden ben ik in aanraking gekomen met een bedrijf dat een speciale brace voor mij heeft ontwikkeld, precies afgestemd op de vorm van mijn hand. Het is een soort harde handschoen, die aan het racket is vastgeschroefd. Ik ben vooralsnog de enige die daarmee speelt.

Onze discipline telt ook nog niet al te veel spelers. Op de Grand Slamtoernooien zijn er bijvoorbeeld maar vier deelnemers. Dat zal volgend jaar hopelijk toenemen. We willen natuurlijk doorgroeien naar zes of acht spelers op de majors. Dat zou heel mooi zijn, maar blijft op dit moment afwachten. In het huidige systeem zijn het maar vier spelers die kans maken op een groot aantal punten. Gelukkig zit ik nu ook in die groep, maar hoe groter het schema hoe beter het is voor de sport als geheel. Bij de meeste toernooien buiten de Grand Slams verschijnen 16 of 24 deelnemers aan de start. Maar vergis je niet, door de kleine groep is de concurrentie er niet minder om. Het is echt topsport, waarbij je niet al te veel vrienden hebt op de tour. Uiteraard mag je sommige spelers meer dan anderen, maar het belangrijkste is dat we elkaar helpen en pushen een hoger niveau te bereiken.

Ik heb in ieder geval nooit de hoop op een profcarrière opgegeven, ook niet tijdens mijn strijd tegen kanker (2017). Ik was natuurlijk bang, maar ik vertrouwde erop dat ik er goed uit zou komen. Tennis heeft me door de moeilijke tijd geholpen. Toen ik net begon met de straling en chemokuur ben ik af en toe een kwartiertje gaan tennissen met mijn trainer. Sinds mijn comeback kan ik van elk moment genieten. Ik blijf bovendien voor elk punt gaan en vecht tot het einde, wat de stand ook mag zijn. Opgeven is geen optie. In zekere zin hielp tennissen me tijdens mijn ziekte en helpt de ziekte me nu bij het tennissen.

Het is hard werken en het prijzengeld is niet veel, zeker op de reguliere toernooien niet. Buiten de Grand Slams maakt het niet uit of je het toernooi wint, je bent altijd meer kwijt aan onkosten dan dat het aan prijzengeld oplevert. Als je een major wint, dan hou je wat over gelukkig. De bedragen zullen hopelijk de komende jaren stijgen, naarmate de sport aan bekendheid wint en meer aandacht geniet. Op dit moment heb je als rolstoeltennisser de sponsoren echt nodig, anders red je het niet. Ik heb een aantal commerciële partners en familie die mij steunen. Daarnaast krijg is een stipendium vanuit het NOC*NSF, omdat ik als sporter een A-status heb. Dat is een percentage van het minimumloon en is met name bedoeld om echt van te leven. Daar kan je geen reiskosten van betalen, want dan ben je er na één toernooi doorheen. Ik ben minimaal twintig weken van huis per jaar. Met alle voorbereidingsdagen meegerekend ben ik meer dan de helft van het jaar op reis.

Qua doelstellingen leg ik meer nadruk op het proces dan op resultaten. Zo kwam ik er ná winst van de US Open pas achter dat ik van plek vier naar plek drie op de ranglijst zou gaan stijgen. Ik moet de focus op het tennissen houden en de rest komt dan vanzelf wel. Het gaat goed en er is een stijle stijgende lijn ingezet. Het is bovendien fantastisch om als Nederlander, met onze rijke geschiedenis in het rolstoeltennis, in de voetsporen te treden van grootheden als Esther Vergeer. Haar records zal ik niet verbreken, maar hopelijk kan ik wel andere unieke prestaties gaan leveren in mijn loopbaan."