Eurosport XI: 2010-2019

Hoewel de Neuer-anno-nu nog altijd goed is, is hij niet meer de superatleet die op het gewonnen WK 2014 een nieuwe dimensie aan het keepersvak gaf. De Neuer van toen liet zien dat we qua sweeper keepers, doelmannen die veertig, vijftig meter van hun eigen doellijn af durfden te komen om een dieptepass te onderscheppen. Volgens bondscoach Joachim Löw heeft Neuer de voetballende kwaliteiten om het ook als veldspeler tot prof geschopt te kunnen hebben. Snel, meevoetballend, constant en altijd een van de aanspreekbare leidersfiguren van club- en landenteams waar winnen elke wedstrijd de norm is. Sorry, Jan Oblak, maar Manuel Neuer is dé keeper van de Jaren Tien.

Waar het merendeel van de spelers in het alles-ontstijgende Barça uit de tijd van het tiki-taka, de tijd van Pep-Xavi-Iniesta-en-Messi, in Catalonië hun ware niveau ontstegen, simpelweg omdat de machine om hen heen zó goed was, heeft Alves in zijn nadagen bij Juventus en Paris Saint-Germain juist laten zien dat we hem in zijn Barcelona-dagen bij tijden zelfs hebben onderschat. De Braziliaanse technicus was het gezicht van een generatie hyper-aanvallend ingestelde backs, maar bleek bij de grootmachten van het Italiaanse en Franse voetbal ook nog eens een zéér solide verdediger - en dat als dertig-plusser.

Met een slordige tweehonderd gele en rode kaarten in de Jaren Tien deed Ramos zijn reputatie van een van ‘s werelds hardste verdedigers eer aan. Nadat hij als avontuurlijk ingestelde rechtsback bij Sevilla en in zijn beginjaren bij Real Madrid was doorgebroken tot de internationale top, is hij definitief tot de beste verdedigers in het topvoetbal gaan behoren toen hij verhuisde naar het centrum van de defensie. Ja, je kán je - als je daar behoefte aan hebt - heerlijk doodergeren aan de maniertjes, gladheid, matennaaierij en doodschoppen van Ramos. Hij is een makkelijk doelwit voor je frustraties. Maar noem een andere verdediger met én zijn verdedigende kwaliteiten, én zijn atletisch vermogen, én zijn kracht als ‘voetballende’ verdediger én zijn prijzenkast. Spoiler alert: die is er niet.

Voor het plekje náást Ramos in het verdedigingshart van dit sterrenensemble was er nogal wat concurrentie. Waarom liepen stoppers als Raphaël Varane, Giorgio Chiellini, Leonardo Bonucci, Mats Hummels en Jérôme Boateng deze eretitel mis? Omdat we het aan onze stand verplicht zijn om tenminste één verdediger uit het best verdedigende team van dit tijdsvak op te nemen in deze Eurosport-XI. Nog altijd is er geen passend antwoord gevonden op de vraag ‘Hoe passeer je de verdediging van Diego Simeone’s Atlético Madrid?’, en Godín is de beste pure stopper die El Cholo onder zijn hoede heeft gehad. Daarnaast is Godín al het gehele decennium het schoolvoorbeeld van een betrouwbare verdediger: hij was, in de schaduw van Luis Suárez en Diego Forlan, de geruisloze uitblinker van het Uruguay dat in 2011 verrassend het toernooi om de Copa América won.

Waarom Marcelo?

Daarom Marcelo.

Busquets is niet snel, geen krachtpatser, scoort zelden en zal je ook niet zo één-twee-drie op een zwaartekracht-ontstijgende vliegtackle betrappen. Maar de lijzige Catalaan is nog altijd ongeëvenaard in ‘simpel’ voetballen. Busquets’ spelinzicht, positionering en techniek zijn zó feilloos, dat hij schijnbaar altijd alle tijd van de wereld heeft voor de juiste pass.

Om Andrea-Pirlo-uit-zijn-Juve-tijd, ‘s werelds beste balafpakker N’golo Kanté, teamgenoot Luka Modric en Premier League-MVP Kevin De Bruyne af te troeven, moet je van goeden huize komen. En Toni Kroos voldoet - volledig. De goedlachse technicus was met zijn fijnbesnaarde passing dé spin in het web van twee van de meest dominante teams die we in de Europese top hebben meegemaakt dit decennium, het Triple-winnende Bayern van 2013 en het hyper-succesvolle Real Madrid van Zinédine Zidane. Hoewel atletisch vermogen steeds belangrijker is geworden in het hedendaagse topvoetbal, laten Busquets en Kroos zien dat ragfijne techniek en een hoogbegaafd spelinzicht je óók nog altijd naar de absolute top kunnen leiden.

Na de tien seizoenen die Robben tussen 2009 en 2019 bij Bayern München erop heeft zitten, is daadwerkelijk het argument te maken dat de linkspoot uit Bedum na Johan Cruijff de beste speler uit de vaderlandse voetbalgeschiedenis is. Ga maar na, Robben was (1) de beste speler bij Bayern, allround gezien het dominantste clubteam in dit decennium, (2) dé grote man bij Oranje-teams die tegen alle verwachtingen in als tweede en derde eindigden op het WK en (3) de voorloper van alle succesvolle buitenspelers die op de flank van hun ‘zwakkere’ been speelden.

Goh, hij ook hier?

Ook hier lijken woorden haast overbodig. Één leuk Ronaldo-feitje dan maar: tussen 2010 en 2016 zette de Portugees een reeks van zes seizoenen neer waarin hij minstens tot vijftig (!) goals kwam per jaargang. Onmenselijk effectief.

In 2011, halverwege het eerste titelwinnende seizoen van Jürgen Klopp bij Borussie Dortmund, veroverde Lewandowski een basisplaats. Sindsdien?

30-36-28-25-42-43-41-40. Nee, niet de afmetingen van een voetbalveld als we alsnog een potje willen zien in de anderhalvemeter-maatschappij, maar de doelpuntentotalen van Lewandowski’s seizoenen in de Jaren ‘10 sinds zijn doorbraak. En, voordat we het vergeten: Lewa is - in een tijdperk met Messi en Ronaldo - verantwoordelijk geweest voor de meest bizarre doelpunten-prestatie van het decennium… ALS INVALLER.