Eurosport XI: beste landenteam-spelers sinds 2000

Sure, we hadden hier natuurlijk net zo makkelijk voor Iker Casillas kunnen gaan, die tussen 2008 en 2012 drie keer op rij onder de lat stond bij de eindwinnaar van een EK of WK. Maar de bijna even succesvolle interland-goalie Fabien Barthez gaat er met de eer vandoor omdat hij op zijn eindtoernooien een stuk meer te doen had dan de Spaanse succeskeeper. Barthez is zo ongeveer persoonlijk de reden dat het voetbalcliché dat keepers ‘rare vogels’ zijn nog altijd niet is uitgestorven. De kale reflex-keeper - wiens opvallend kleine lengte van 1 meter 79 elke hoge voorzet in het vijfmetergebied een avontuur maakte - was in geen enkel opzicht normaal.

Zowel buiten het veld, waar hij als casanova altijd wel te linken aan een affaire met minstens een beroemde popster of tv-beroemdheid en een niet-al-te-stiekeme kettingroker was, als op het veld, waar hij speelde met een geluksonderbroekje en weigerde rugnummer 1 te dragen (Barthez droeg 16). Maar kijk voorbij de capriolen, en Barthez blijkt een historisch succesvolle doelman, wiens reactiesnelheid en angstloze uitkomen Frankrijk in staat stelde om met veel ruimte in de rug van de verdedigers te spelen.

Hoewel Cafu bijna honderd interlands vóór de eeuwwisseling speelde, mag de Braziliaans recordinternational en recordhouder van gespeelde WK-duels (21) natuurlijk niet ontbreken in dit thema-elftal. Cafu was een monster gedurende zijn twintigjarige profloopbaan: waar wij wing-backs die in hun eentje de gehele flank bestrijken als een tactisch product van de moderne voetbaltijd zien, deed Cafu dit al in de jaren negentig. Rond de eeuwwisseling, als begin-dertiger, beleefde Pendolino (‘De Sneltrein’) zijn allerbeste jaren uit zijn illustere loopbaan. In 2001 was hij naast Francesco Totti dé uitblinker van een AS Roma dat de derde (en voorlopig laatste) landstitel in haar bestaan pakte, alvorens hij samen met back-partner Roberto Carlos het WK 2002 domineerde als vleugel-bestrijkende Duracell-konijnen in Brazilië’s 5-3-2-formatie.

Hoewel we met dit thema-elftal wat andere supersterren belichten dan in eerdere Eurosport XI-themateams, móét Sergio Ramos, na een unaniem plekje in het Eurosport-Elftal van de Jaren ‘10, ook in dit fictieve sterrencollectief opeisen. Tel het gewonnen EK van 2008, WK van 2010 en EK van 2012 bij elkaar op, en Spanje won drie eintoernooien op rij door slechts zes (!?) goals te incasseren in negentien wedstrijden tijd. Tegenstanders konden niet scoren tegen dit Spanje omdat ze (A) zelden de bal kregen tegenover de eindeloze tiki-taka-rondo en (B) tegenover een laatste lijn van wereldformaat stonden. Ramos is naast Xavi de enige Spaanse veldspeler die in elk van de drie gewonnen finales elke minuut op het veld stond, in 2008 en 2010 als rechtsback, in 2012 als centrumverdediger.

Na een weergaloos optreden op het gewonnen WK in 2006 - waarin Italië in zeven duels slechts twee goals incasseerde: een eigen doelpunt en een strafschop - werd Fabio Cannavaro tot beste voetballer ter wereld uitgeroepen. Het was voor het eerst in dertig jaar tijd dat de Ballon d’Or weer eens naar een verdediger ging (Beckenbauer in 1976) - sindsdien is de prestigieuze prijs één keer naar een middenvelder gegaan (1x Modric) en twaalf keer (6x Messi, 5x Ronaldo, 1x Kaka) naar een aanvaller. Op zijn toppunt was Cannavaro de beste stopper van allemaal. Wat dit alles des te knapper maakt? In een tijdperk waarin de gemiddelde voorstopper bij een topclub het lichaam van een NBA-basketballer heeft, domineerde Cannavaro terwijl hij (op z’n best) maar 1 meter 75 lang was. Qua sprongkracht, wendbaarheid en reactiesnelheid was Cannavaro uniek in zijn soort.

Het gezicht van de heropleving van de Duitse nationale ploeg. Philipp Lahm kwam tussen 2006 en 2014 op vijf eindtoernooien uit, en wist vier (!) keer minstens de halve finale te bereiken én tot het All-Star-team van het toernooi verkozen te worden.

De tactisch en technisch nagenoeg perfecte Lahm deed dit als een ware allrounder: zowel als linksback, rechtsback en controlerende middenvelder behoorde hij tot de absolute sterkhouders van Die Mannschaft. Lahm sloot keurig af: zijn laatste interland was de gewonnen WK-finale tegen Argentinië in 2014.

Waar Xavi en Iniesta symbool staan voor de tiki-taka-dominantie van Barcelona en Spanje in de periode tussen 2008 en 2012, wordt de stille kracht van La Furia Roja nog wel eens over het hoofd gezien, wanneer we het over ‘s werelds beste passers hebben. Maar de carrière van Xabi Alonso is vrijwel uniek. Want overal waar hij kwam, waar hij als spelmaker in een controlerende rol het meeste aan de bal kwam van iedereen, werd er gewonnen. Op 21-jarige leeftijd was hij de beste speler van ‘zijn’ Real Sociedad, dat twee punten te kort kwam voor een schokkende landstitel. En dan hebben we het over het seizoen 2002/03! Alonso zou tot 2017 blijven domineren, of het nu bij Spanje, Liverpool, Bayern München of Real Madrid was.

Als we het over dominante landenteams in de 21ste eeuw hebben, moet er aandacht zijn voor Chili, een land met nagenoeg hetzelfde inwonersaantal (17,5 miljoen) als Nederland dat zich twee keer op rij (2015, en in de speciale editie van 2016) tot kampioen van Latijns-Amerika mocht kronen. Onder leiding van Jorge Sampaoli en zijn opvolger Juan Antonio Pizzi speelde het Chileens nationaal elftal oogstrelend én succesvol voetbal aan de hand van een gouden generatie, bestaande uit onder andere aanvallende superster Alexis Sánchez, bad boy-stilist Jorge Valdivia, de immer onderschatte Charles Aránguiz en opper-pitbull Gary Medel. Maar de grootste uitblinker van deze unieke lichting Chilenen was Arturo Vidal, die in zijn hoogtijdagen bij Bayer Leverkusen, Juventus en Bayern München misschien wel de beste allrounder was in het Europese topvoetbal. Vidal, inmiddels bij Barcelona gedegradeerd tot defensieve troef, kon álles: met zuivere passing en intelligente positionering het spel vormgeven, door zijn atletisch vermogen voor diepgang en duelkracht zorgen en via zijn schotkracht en loopvermogen tot opvallend veel goals komen.

Door veel kenners aangeduid als ‘de beste speler uit de 21ste eeuw die niet in Europa uitkwam’. Hoe vernietigend goed Mohamed Salah ook is en zal zijn, het is nog altijd maar de vraag of de Liverpool-uitblinker ooit de sterrenstatus van landgenoot Mohamed Aboutrika zal evenaren. Aboutrika genoot een mythische status in thuisland Egypte. In 2006 betoverde hij met zijn vele trucs en solo’s de fans op de Afrika Cup, alvorens hij de beslissende strafschop in de finale tegen titelfavoriet Ivoorkust (met o.a. Drogba, Yaya Touré en Aroune Koné) binnen schoot. Twee jaar later herhaalde hij dat kunstje, ditmaal in reguliere speeltijd: een kwartier voor tijd schoot hij Egypte wederom langs de titelfavoriet (Kameroen met Eto’o, de gebroeders Song en Geremi) in de eindstrijd.

Voor de topscorer aller tijden op de Afrika Cup en van Kameroen is er uiteraard ruimte in dit sterrenensemble. Het voetbalbestaan van Eto’o is op te delen in drie hoofdstukken: (1) zijn periode als onbegrepen tienerparel van Real Madrid, dat hem drie seizoenen op rij verhuurde, gevolgd door vier weergaloze wraak-seizoenen bij Real Mallorca; (2) zijn piek bij Barcelona (2004-09) en Inter (2009-12), waar hij jaarlijks meedong in de discussies over wie nou ‘s werelds beste spits was; en (3) afgesloten door een even bizarre als lucratieve trektocht als voetbalnomade, langs respectievelijk Anzhi Makhachkala, Chelsea, Everton, Sampdoria, Antalyaspor, Konyaspor en Qatar SC.

Maar laat de zakkenvullerij je geen zand in de ogen strooien: Eto’o was op zijn hoogtepunt een weergaloze spits, die snelheid, doelgerichtheid en techniek schijnbaar moeiteloos aan elkaar wist te koppelen.

Een land met een inwonersaantal dat te vergelijken valt met de stad Berlijn (3,5 miljoen), maar op elk eindtoernooi een van de meest gevreesde opponenten is. Het voetbalmysterie genaamd Uruguay blijft bewondering oproepen. En hoewel La Celeste met Diego Forlán, Diego Godín, Edinson Cavani, José Giménez en nieuwste Real Madrid-parel Federico Valverde nu al twee decennia om de zoveel jaar een volgende internationale ster produceert, is dé superster van het Uruguayaanse voetbal natuurlijk een oude bekende voor ons. De drie bijtincidenten, de epische handsbal en zijn nimmer stokkende liefde voor schwalbes en uitdagend gedrag maken Luis Suárez tot een van de meeste gehate topspelers ter wereld. Maar zijn dominantie op het veld staat buiten kijf. In de zomer van 2011, een halfjaar na zijn winterse overstap van Ajax naar Liverpool, beleefde Suárez zijn hoogtepunt als international: met vier goals en drie assists was hij betrokken bij zeven van de negen Uruguayaanse goals op het toernooi om de Copa América in 2011, waar zijn ploeg op de bodem van aartsrivaal Argentinië de eerste hoofdprijs in zestien jaar tijd pakte.

Het ultieme voorbeeld van een speler die goed in clubverband was, maar een heuse wereldster in landenteamverband. Klose, die pas op zijn 22ste een fulltime Bundesliga-speler werd, was weergaloos zodra hij het wit-zwarte tricot van Die Mannschaft om zijn schouders had. Met 16 goals is hij WK-topscorer aller tijden. Basisplaatsen in de WK-finales van 2002 én 2014 maken hem tot toonbeeld van een constante topvoetballer.

Waar in clubverband bij Klose altijd de vraag zal blijven hoeveel successen hij had behaald als hij zijn piekjaren (2007-11) niet als wisselspeler bij Bayern München, maar bij een club die hem net zo waardeerde als andere werkgevers Kaiserslautern, Werder Bremen of Lazio had gesleten, stond hij als international boven enige vorm van twijfel. Klose had wellicht niet de techniek van een topspits, maar zijn snelheid, kopkracht en doel-instinct maakten hem tot koning van het strafschopgebied.