Eurosport XI: beste non-internationals

In Duitsland-keepersland is het extreem moeilijk om als goalie een cap te bemachtigen. Waar vroegere uitblinkers onder de lat in Die Mannschaft ware sterren voor zich moesten dulden met Andreas Köpke, Oliver Kahn en Jens Lehmann, is het anno 2020 zowaar nóg onmogelijker geworden. Want zodra Manuel Neuer zijn status als Duitslands onbetwiste nummer één kwijtraakt, staat een van ‘s werelds beste keepers, Barcelona’s Marc-André Ter Stegen, al klaar om hem te vervangen. Schwolow (27) is bij het authentieke SC Freiburg, een club waar hij op zijn vijftiende binnen kwam, bezig aan zijn vijfde seizoen als eerste keus onder de lat. In die tijd is hij uitgegroeid tot een van de betrouwbaarste sluitposten in de Bundesliga. Een ontwikkeling die Ajax niet lijkt te zijn ontgaan: vanuit Duitsland waren er de voorbije weken geruchten te horen dat de Amsterdammers in de solide Freiburg-keeper een geschikte aanwinst zien bij een eventueel vertrek van André Onana.

Er zullen in dit stuk langzaamaan een paar trends te ontdekken zijn. Eén zo’n trend is de pech die sommige goede spelers hebben met een extreem hecht landenteam. Damián Suárez, de rechtsback in de beruchte knokploeg van Getafe, heeft die pech met het selectiebeleid van de Uruguayaanse nationale ploeg. Hoewel Uruguay net als Getafe (of Atlético Madrid) defensief taai en compact vecht- en countervoetbal speelt, doet het dat al járenlang met dezelfde spelers. Op rechtsachter is Martin Cáceres (ex-Barça, ex-Juve) bijvoorbeeld nog altijd onomstreden, terwijl hij op clubniveau al jaren niet meer de status geniet die hij ooit als jonge verdediger had verworven. Suárez, de belichaming van het even gekmakende als knappe knokvoetbal van reuzendoder Getafe, moet daarom op 32-jarige leeftijd nog altijd wachten op zijn eerste interland, terwijl hij in de Spaanse LaLiga als een van de betere rechtsbacks geldt.

Eerlijk is eerlijk. We hadden net zo goed een volledig Frans elftal kunnen opstellen in deze rubriek. Enerzijds het gevolg van de extreem brede en diepe talentenpool waaruit Les Bleus kunnen vissen momenteel, anderzijds een bijwerking van het extreem conservatieve keuzebeleid van bondscoach Didier Deschamps, die allergisch lijkt voor verandering. Zo hadden we net zo goed een van Upamecano’s Franse verdedigingscollega’s bij Leipzig, uitblinkers Nordi Mukiele en Ibrahima Konaté, kunnen uitlichten. Maar dat Upamecano nog altijd geen cap op zijn cv heeft staan, is extreem opmerkelijk. Áls Leipzig ooit overstag gaat bij een bod van een van de vele geïnteresseerde topclubs, zou Upamecano - die zelf al heeft aangegeven toe te zijn aan iets nieuws - een van de duurste verdedigers ter wereld worden. Hij is immers pas 21 jaar oud, en weet nu al op constante basis zijn voetballende kwaliteiten als opbouwer op een zeldzame manier te combineren met top-waardig verdedigingswerk en atletisch vermogen.

De cirkel is op een vreemde manier ‘rond’ voor de ondergewaardeerde Gabriel Paulista. De Braziliaanse centrumverdediger kreeg in het nationale elftal nooit de kans omdat David Luiz de voorkeur genoot van de toenmalige bondscoaches. Gabriel, die bij Villarreal een toptransfer richting Premier League had verdiend, werd ook op clubniveau lange tijd niet helemaal op waarde geschat. Bij Arsenal brak hij nooit echt door: de bikkelharde, razendsnelle mandekker was ‘te ruw’ voor het fijnbesnaarde spel dat de Londenaren voor ogen hadden. Inmiddels is David Luiz de defensieleider van een regelmatig schutterende verdedigingslinie van The Gunners, die ondertussen een moord zouden doen voor het betrouwbare stopperswerk dat de 29-jarige Gabriel sindsdien bij het wat directer ingestoken countervoetbal van Valencia achterin laat zien.

De succesvolste speler in dit elftal non-internationals. Onmisbaar bij zijn topclub, ongebruikt voor zijn landenteam. Laporte’s status als ‘halve Fransman’, die als Bask de jeugdopleiding van Athletic de Bilbao doorliep, zat hem in zijn tienerjaren nog niet in de weg: zowel bij de Onder-17’s, Onder-19’s als Onder-21’s was de linksbenige centrumverdediger aanvoerder van het Franse vertegenwoordigende elftal. De voormalige recordaankoop van Manchester City zou in augustus van 2019 dan eindelijk, op 25-jarige leeftijd, zijn debuut bij Les Bleus maken, ware het niet voor een zware knieblessure die hem vervolgens bijna het gehele seizoen zou kosten.

Álex Grimaldo lijdt aan het Jordi Alba-syndroom. De dominantie van Alba op de linkerflank stond Grimaldo in de zoektocht naar speelminuten bij zijn jeugdliefde Barcelona dusdanig in de weg dat hij eind 2015, zonder ook maar één minuut te hebben gespeeld in de Catalaanse hoofdmacht, een miljoenentransfer maakte naar Benfica. In Lissabon is Grimaldo nu al geruime tijd een van de allerbeste spelers in de Portugese competitie: een sierlijke, snelle back vol aanvallende intenties, met een magistrale finesse-trap in zijn linkervoet. Maar tot een interland voor La Furia Roja is het nog niet gekomen voor de 24-jarige Benfica-uitblinker. Alba staat wederom in de weg, en Valencia’s José Gayà en PSG’s Juan Bernat krijgen de voorkeur als stand-in voor de Barça-back.

Voor de spaarzame voetbalfan die iets meekrijgt van de Franse competitie buiten PSG en Memphis Depay, zal dit plekje voor ultieme allrounder Benjamin Andŕe niet als verrassing komen. Maar het feit dat de meeste voetbalvolgers zelden iets gehoord hebben van deze stijlvolle midmid, tekent zijn onderschatte status. André, inmiddels 29 jaar oud, is aan een trage, opwaartse ontwikkeling in zijn clubcarrière bezig. Tot zijn mid-twintiger jaren speelde hij bij laagvlieger Ajaccio, daarna speelde hij een sleutelrol bij de heropleving van Stade Rennes, en sinds dit seizoen zet hij de lijnen uit als een van de meer ervaren basiskrachten bij jeugdige subtopper Lille. De gemene deler bij deze drie avonturen? André was telkens een van de beste spelers in deze ploegen.

Hoewel het Spaans nationaal team sinds het afzwaaien van Andrès Iniesta, Xavi, David Silva en Xabi Alonso niet meer zo oppermachtig is als voorheen, heeft het nog altijd een overschot aan technisch begaafde middenvelders. Met Thiago, Isco, Sergio Busquets, Rodri, Fabián Ruíz, Saúl, Koke, Dani Parejo en Pablo Sarabia vóór hem in de pikorde, is er simpelweg nog geen ruimte geweest om Carlos Soler, een van de mooiste voetballers in het Spaanse clubvoetbal bij Valencia, de kans te geven.

Hoewel Anderson Talisca nooit in een van de vijf traditionele topcompetities heeft gespeeld, is hij als clubvoetballer bij elke ploeg waarvoor hij uitkwam verworden tot grote uitblinker, of dat nu bij Benfica, Besiktas of Chinese grootmacht Guangzhou was. Talisca is een heerlijk ‘vreemde’ voetballer. Hij heeft de bouw (1 meter 92, enorm breed) van een NBA-speler, maar de spelaanpak van een volleerd pleintjesvoetballer. Het is een redelijk unieke gewaarwording om de fysiek grootste speler op het veld continu de trukendoos te zien openen. Talisca (26 jaar oud) beschikt in zijn linkerbeen over een van de hardste schoten in het topvoetbal, iets wat hem spits-achtige doelpuntentotalen oplevert als midmid (89 goals in 202 duels sinds 2015). ‘Yaya Talisca’, een bijnaam die verwijst naar zijn gelijkenissen met de speelstijl van Yaya Touré, is niet volledig van de radar afgevallen bij de Braziliaanse nationale ploeg. Bondscoach Tite riep hem in maart 2018 al eens op voor wat oefenduels op Europese bodem, maar gaf hem nog geen speelminuten.

In het tijdperk van de videoscout, waar de gemiddelde topclub duizenden talenten wereldwijd op de radar heeft staan, zien we nog maar zelden dat een speler zó plots zó goed blijkt als Benfica-revelatie Carlos Vinícius. De Braziliaanse spits lijkt in een lab ontworpen om de moderne topspits te zijn: gebouwd als een tank, maar bijzonder beweeglijk en technisch onderlegd. Afgelopen zomer fronsten er nogal wat wenkbrauwen toen Benfica liefst 17 miljoen euro over had voor de diensten van de inmiddels 25-jarige targetman. Immers, Napoli had hem nog geen jaar eerder voor een krappe 4 miljoen euro opgepikt, na één overtuigend seizoen op het tweede Portugese niveau bij SC Real. Maar in 2018/19 maakte Vinícius als Napoli-huurling bij achtereenvolgens Rio Ave en AS Monaco een dusdanig denderende indruk, dat de club uit Lissabon de portemonnee durfde te trekken. Het bleek een voltreffer. Bij Benfica scoort Vinícius aan de lopende band, en lijkt hij ergens in de komende jaren een veelvoud te zullen opleveren van de investering.

We sluiten toch af met een zoveelste jongeling die extreem veel geduld moet opbrengen door de voorzichtige aanpak van Frans bondscoach Didier Deschamps. Want waar Moussa Dembélé (geen familie van de voor ons bekendere naamgenoot) zich in de voorbije twee seizoenen bij Lyon in de spotlights heeft gespeeld van ‘s werelds rijkste topclubs, is het voor de goalgetter nog altijd wachten op de eerste interland. Dembélé is een van de vele jeugdparels die het puissant rijke PSG verliet vóórdat hij onnodig op de bank moest zitten bij de grootmacht: op zestienjarige leeftijd vertrok hij naar Fulham. In de fysiek loodzware Championship hield Dembélé (inmiddels 23) als tiener stand, waarna hij hetzelfde trucje herhaalde in de minstens zo fysieke Schotse Premier League als spits bij Celtic. Bij Lyon liet hij vervolgens zien dat hij ook in een technisch, tactisch en verdedigend sterkere competitie kon blijven scoren. Dembélé’s combinatie van doelgerichtheid, beweeglijkheid en pure power maken hem tot een van de meest gewilde jonge spitsen in het topvoetbal.