Eurosport XI | De post-2000 generatie

Geen zorgen, in de voorhoede en op het middenveld is het dringen geblazen tussen de gevestigde jonge sterren. Maar hoe verder je naar achteren schuift op het veld, hoe meer ervaring nog altijd een belangrijke rol speelt. Carnesecchi, de in Rimini geboren goalie van Italië Onder-21, is een van de weinige post-2000-kids die als doelman al een rol van betekenis speelde in Europa dit seizoen. Carnesecchi, die zich aan het einde van zijn huurdeal met tweedeklasser Trapani weer bij het swingende Atalanta van Hans Hateboer, Marten de Roon en Robin Gosens zal voegen, zal in Bergamo aanvankelijk een back-up-rol bekleden achter eerste keus Pierluigi Gollini. Maar de negentienjarige Carnesecchi lijkt niet al te lang bestemd voor een rol als reserve. Als huurling bij Trapani, dat afgelopen seizoen vanaf dag één tegen degradatie uit de Serie B moest knokken en dus plenty schoten tegen kreeg waarbij Carnesecchi zich kon bewijzen, heeft hij door katachtige reflexen een reputatie opgebouwd als grootste Italiaanse keeperstalent sinds Gianluigi Donnarumma.

Het enige wat Max Aarons vooralsnog niet meezit in zijn jonge profloopbaan, is de hevige concurrentie die hij ondervindt om een plekje in het Engelse nationale team te bemachtigen, dat met Trent Alexander-Arnold (Liverpool), Kyle Walker (Man City) en Aaron Wan-Bisakka (Man United) drie rechtsbacks van topclubs telt. Maar verder verloopt Aarons’ carrière stormachtig. In 2018/19 werd hij met Norwich City kampioen in het Championship, waar hij als achttienjarige rechtsachter een plekje in het Team of the Season van die competitie veroverde. Afgelopen seizoen liet Aarons in de Premier League zien dat naarmate het niveau van de tegenstander stijgt, zijn eigen spel hetzelfde doet. Aarons is een aanvallend ingestelde back die goed gebruikt van zijn extreme snelheid. In verdedigend opzicht is hij in de loodzware Premier League taai en sterk genoeg gebleken om zijn mannetje te staan. Niet voor niets aast de gehele Engelse top op zijn handtekening.

Aan de ene kant is het pijnlijk dat de Turkse topclubs voor de zoveelste keer in korte tijd - na Merih Demiral (Juventus), Çaglar Söyüncü (Leicester) en Cengiz Ünder (Roma) - een groot talent niet een poosje in de eigen competitie hebben kunnen houden. Aan de andere kant betekent de explosieve opmars van Ozan Kabak in Gelsenkirchen dat Turkije nóg een topvoetballer erbij heeft voor het komende decennium. Kabak is zes weken geleden twintig jaar oud geworden, maar is bij Schalke alweer toe aan zijn derde profclub, na zijn doorbraak bij Galatasaray en eerste Bundesliga-jaar bij VfB Stuttgart. Kabak is een zéér complete verdediger: beresterk, een kopspecialist, wendbaar en opvallend secuur aan de bal. Het mag dan wel weer eens donderen binnen en rond Schalke, de toekomst van Kabak lijkt dik in orde te komen.

Hoewel zijn exotische naam anders doet vermoeden, is Marash Kumbulla een echt kind van de club bij Hellas Verona. De Albaanse voorstopper werd geboren in het pittoreske dorpje Peschiera del Garda, in de gemeente Verona, en doorliep de Hellas-jeugdopleiding met vlag en wimpel. Terwijl de meeste Italiaanse clubs mid-twintigers nog als ‘jonkies’ beschouwen in hun defensies, groeide Kumbulla dit seizoen als tiener al uit tot verdedigingsleider bij extreem moeilijk passeerbare promovendus Hellas (26 tegengoals in 25 duels), waar Sofyan Amrabat als een van de andere uitblinkers gold. Waar Juventus met Demiral en Matthijs de Ligt al flink bezig is met de toekomstige defensie, lijkt Kumbulla de hoofdprijs voor de andere Italiaanse topclubs die nog zoeken naar een nieuwe verdedigende ster. De lijzige Kumbulla is een traditioneel soort stopper: sober in balbezit, feilloos in de dekking.

Het kan snel gaan. Zo’n jaar geleden kende vrijwel niemand Alphonso Davies. Ja, Bayern München had ruim tien miljoen euro over om hem kort na zijn achttiende verjaardag over te nemen van Vancouver Whitecaps, waar hij als linksbuiten in korte tijd als een van de grootste MLS-talenten te boek was komen te staan. Maar dat Davies halverwege 2020 na Sancho en Haaland de grootste no-brainer in een dergelijk sterrenteam zou staan, zal bijna niemand hebben zien aankomen. Vooral omdat hij deze sterrenstatus als linksback (!) heeft verworven. Door een blessuregolf in het verdedigingshart van Bayern München moest alleskunner David Alaba zich omturnen tot centrumverdediger dit seizoen, waardoor buitenspeler Davies plots een kans op basisminuten kreeg als linksachter. Wat volgde was een van de sterkste staaltjes turbo-ontwikkeling die we in het moderne topvoetbal hebben meegemaakt. Vanaf dag één in de basis bij Der Rekordmeister behoort de snelle, balvaardige en onvermoeibare Davies tot de uitblinkers. Een voetbalsprookje is geboren: een jongen die in een vluchtelingenkamp geboren werd vanwege de oorlog in Liberia is in een jaartje tijd uitgegroeid tot grootste back-talent op aarde.

In 99 van de 100 gevallen loopt het niet goed af wanneer de voetbalwereld een piepjong talent als ‘de volgende X’ betitelt. Sandro Tonali, de regista (teruggetrokken spelmaker) van Brescia, is zo’n uitzondering op de regel. De negentienjarige Tonali wordt nu al enkele jaren ‘de nieuwe Pirlo’ genoemd, maar lost vooralsnog zijn belofte volledig in. Hoewel het ook zichtbaar is in het spel van de ijverige Tonali dat hij ook Gennaro Gattuso als voorbeeld ziet, doen zijn sierlijke balbehandeling, volwassen overzicht en fijnbesnaarde passing toch echt akelig veel aan Pirlo denken.

Met enige afstand de jongste van dit stel jongelingen. Camavinga wordt in november pas achttien jaar oud, maar is nu al, op puppy-leeftijd, de sterkhouder bij Stade Rennes, dat zich dit seizoen met solide voetbal voor de voorronde van de Champions League plaatste. Ondanks het feit dat de voorzitter van Rennes vasthoudt aan een afkoopclausule van een miljoenensom in de driedubbele (!) cijfers, zit de wereldtop alsnog massaal achter hem aan. Waarom? Omdat Camavinga dé moderne middenvelder vertegenwoordigt: technisch bijzonder, fysiek ijzersterk, schier onvermoeibaar als loper en tactisch intelligent. Terwijl Frankrijk nu al flink aantal jaren niets te klagen heeft over de toevoer van nieuw toptalent, heeft het er met Camavinga een topper voor de toekomst bij.

Hoewel we met Tonali en Camavinga al een lekker stijlvol middenveldskoppel hebben, hebben we met Ferrán Torres op rechts er écht een eentje voor de fijnproevers bij zitten. Door de ontmoetingen met Ajax heeft het Nederlandse publiek dit seizoen kennisgemaakt met de tamelijk saaie speelstijl van Valencia. Maar voor de intelligente, sierlijke acties van Ferrán loonde het dit seizoen toch om Valencia af en toe te bekijken. Ferrán is een moderne vleugelspeler: enerzijds door zijn snelheid en uithoudingsvermogen in staat om klassiek buitenom te gaan op de flank, anderzijds beschikkend over de techniek, het overzicht en gevoel voor de juiste positie om ook aan de binnenkant van het veld te spelen.

De toekomst van Real Madrid is groen-geel gekleurd. Met Vinícius Júnior (2018), Rodrygo (2019) en Reinier (2020) haalde De Koninklijke in drie achtereenvolgende seizoenen voor een astronomisch transferbedrag hét aanvalstalent uit Brazilië. Hoewel Vini nog een gebrek aan effectiviteit wordt verweten (twee goal en een assist in het voorbije LaLiga-seizoen), kan iedereen zien dat de vleugelspits de real deal is. Pijlsnel, een balkunstenaar en in staat met één flits van genialiteit een wedstrijd te kantelen. Het lijkt bij Vinícius een kwestie van de ‘ketchupfles-theorie’: zodra de goals komen, zullen er véél goals komen - aangezien hij in alle vertegenwoordigde jeugdteams van Brazilië aan de lopende band scoorde.

Borussia Dortmund heeft de toekomst, deel I.

Borussia Dortmund heeft de toekomst, deel II.