Wielrennen | Tom Dumoulin is bezig aan laatste jaar als prof en stopt na tijdrit op het WK

Dumoulin beleefde in 2017 een sprookje door de Giro d’Italia op zijn naam te schrijven en vestigde op die manier zijn status als ronderenner. Hij won in de kleuren van Sunweb die Giro mede dankzij een goede tijdrit, waarmee hij op het laatste moment Nairo Quintana met 31 seconden aftroefde in de strijd om de roze trui.

Met een zilveren medaille op zowel het WK tijdrijden als de Olympische Spelen van Rio de Janeiro had Dumoulin zijn faam als tijdrijder al gevestigd. Hij zou in 2017 ook wereldkampioen tijdrijden worden, evenals goud veroveren op de ploegenachtervolging. Achteraf blijkt 2017 het ultieme jaar in de prachtige loopbaan van Dumoulin te zijn geweest.

Ook 2018 was een mooi jaar, met tweede plaatsen in het algemeen klassement van zowel de Giro als de Tour de France. Tussen 2015 en 2018 boekte Dumoulin ook nog eens in totaal negen dagsuccessen verspreid over Giro, Tour en Vuelta a España. Een valpartij tijdens de Giro van 2019 leverde echter een pittige knieblessure op, die hem lange tijd aan de kant hield. Inmiddels overgestapt naar Jumbo-Visma eindigde Dumoulin in de Tour als zevende, ondanks het spelen van de kaart Primoz Roglic. De Sloveen verloor het geel in de slottijdrit.

Het heilige vuur brandt nog steeds wel, maar feit is voor Dumoulin dat het rendement van de trainingen de afgelopen periode te vaak niet leidde tot de gewenste prestaties. De recente opgave tijdens de Giro, waarin Dumoulin toch al geen gelukkige indruk maakte, is daarvan een goed voorbeeld.

“De honderd procent toewijding, alles wat ik voor mijn sport doe en laat, en wat ik er vervolgens voor terugkrijg is daarom voor mijn gevoel al een tijd in disbalans”, laat Dumoulin weten in een uitgebreide, doordachte, mooie verklaring op zijn social media-kanalen. “Ik heb besloten dat 2022 mijn laatste jaar als wielrenner zal zijn.”

Dumoulin nam begin 2021 al eens tijdelijk afscheid van de wielersport, een pauze waarin hij nadacht over zijn toekomst, en toen besloot hij na een tijdje toch door te willen. Het leverde een zilveren olympische medaille op – met een gouden randje – tijdens Tokyo 2020.

“Sinds dat najaar van 2020 heb ik af en toe nog heel mooie dingen laten zien op de fiets. De zilveren medaille van vorig jaar in Tokio was een absoluut hoogtepunt. Daar ben ik ongelooflijk trots op”, vervolgt Dumoulin, die stelt dat hij het voor zijn pauze uit de wielersport heel moeilijk heeft gehad.

Dumoulin was overtraind en opgebrand. Er is absoluut nog het één en ander mogelijk, vermoedt Dumoulin, maar dat wordt een ‘lange geduldige weg zonder garanties op succes’ en ziet het daarom niet zitten om die weg ook daadwerkelijk in te slaan.

“Hoe mooi het af en toe ook nog was: heel vaak, en zeker dit jaar, is het ook een frustrerend pad geweest, waarbij mijn lichaam moe aanvoelde en nog steeds moe aanvoelt. Zodra de belasting in trainingen of wedstrijden hoger wordt, krijg ik last van vermoeidheid, pijntjes en blessures in plaats van beter te worden.”

“Met het nodige geduld en een heel voorzichtige (trainings)aanpak ben ik ervan overtuigd dat ik er op termijn weer bovenop kan komen en mijn volledige potentieel zou kunnen laten spreken op de fiets. Maar dat wordt een lange, geduldige weg zonder garanties op succes. Ik kies ervoor om deze weg niet te nemen, maar in plaats daarvan te stoppen met mijn actieve carrière en een nieuw, onbekend pad in te slaan.”

“De ploeg en ik gaan nu samen een plan maken om er nog een paar heel mooie, leuke en hopelijk succesvolle laatste maanden van te maken. Ik kijk vooral enorm uit naar het WK in Australië, waar ik hoop nog een laatste keer uit te kunnen halen in de tijdrit.”

“Wat ik na mijn carrière ga doen weet ik nog niet, en wil ik nu eigenlijk ook nog niet weten. Maar ik weet wel dat de liefde voor de fiets mij altijd wel op een of andere manier betrokken zal laten zijn bij het wielrennen. Ik ben enorm benieuwd wat de toekomst mij zal brengen.”

“Ik ben een gelukkig mens en kijk nu al met heel veel trots terug op mijn wielercarrière. Het fietsen heeft me af en toe bloed, zweet en tranen gekost, maar wat was het mooi en bijzonder!”