WK baan | “Zo lang ik te verslaan ben, blijf ik hongerig” - Harrie Lavreysen

Aan de muur in de gang hangen maar liefst negen regenboogtruien. De fraaie trofee van de Track Champions League staat in de hoek naast de televisie. En zo af en toe pakt hij zijn twee gouden Olympische medailles er even bij. Gewoon om ze even te voelen en te beseffen waar hij het allemaal voor doet.

Lavreysen ontvangt in de aanloop naar het nieuwe seizoen de internationale pers. Hij heeft geen sterallures en stelt niet veel eisen. Iedereen is welkom in zijn huis in Apeldoorn en mag hem een dag op de voet volgen om het antwoord op de vraag te krijgen, waarom is hij zo goed?

De veelwinnaar vindt het zichtbaar een beetje ongemakkelijk om zijn dagelijkse routine te delen, maar redt zichzelf uitstekend als gemakkelijke prater. Terwijl de camera draait en hij zijn muesli afweegt voor zijn ontbijt, legt hij hoe uit hoe zijn leven in het teken staat van topsport.

"Ik heb geen negen tot vijf-baan. Topsporter ben je de hele dag, ook in het weekend. Bij elke keuze die ik maak, denk ik na over wat het beste is voor de sport. Natuurlijk moet je ook ontspanning hebben. Dat is juist goed op zijn tijd. Maar als ik een keer een feestje moet overslaan, heb ik daar geen enkel probleem mee. Ik weet waar ik het voor doe", vertelt Lavreysen.

Ook over zijn voedingspatroon denkt hij de hele dag na. “Mijn ontbijt weeg ik heel nauwkeurig af, omdat ik er geen last van mag krijgen tijdens de training. Ook ontbijt ik elke dag rond kwart over acht. Dat sluit precies aan bij de ochtendtraining. Maar als ik op trainingskamp ben of wedstrijden rijd, betekent dit dat ik wel eens moet puzzelen. Stel, ik moet aan het begin van de middag rijden. Dan moet ik vroeg opstaan om alvast ontbeten en geluncht te hebben.”

Eiwitten voor het herstel vormen logischerwijs de basis van zijn voedingspatroon. “Als ik daar voldoende van binnenkrijg, dan luistert de rest niet zo nauw. Natuurlijk moet ik wel gezond eten en zorgen dat ik op mijn basisgewicht blijf.”

Ontspannen vertrekt Lavreysen op de fiets richting Omnisport. Daar ontmoet hij zijn trainingsmaatjes, trainers en andere stafleden. Gekleed in de regenboogtrui, net als zijn maatjes van de teamsprint Roy van den Berg en Jeffrey Hoogland, rijdt hij ontspannen baantjes op de baan. Om vervolgens enkele starts te oefenen.

Het is een lichte training vandaag in een week die sowieso wordt bestempeld als rustig. Er moet even feeling met de baan zijn en de spieren worden slechts kort uit de ontspanningsmodus gehaald, om een week later in Portugal pas echt de basis te leggen voor nieuw succes.

Lavreysen moet voorzichtig zijn, want zijn schouder vraagt een aparte behandeling. Nadat valpartijen een einde maakten aan zijn BMX-carrière, maakte hij ogenschijnlijk heel eenvoudig op achttienjarige leeftijd de overstap naar het baanwielrennen. “Ik heb nauwelijks nog last van mijn schouder, maar slaap wel met een speciale broek met twee lussen eraan."

"Als ik daar mijn polsen doorheen steek, blijven mijn schouders op hun plek. Ook moet ik er rekening mee houden in de training. Ik kan bijvoorbeeld niet zoveel starts achter elkaar oefenen als een ander. Ik heb door alle tegenslagen mijn lichaam goed leren kennen. Ik weet precies wat wel en niet kan. En als ik er bewust mee bezig ben, dan kan er heel veel.”

Op de BMX heeft Lavreysen een belangrijke basis gelegd. “Ik heb geleerd wat het inhoudt om als topsporter te leven, heb mijzelf de fietsbeheersing aangeleerd, heb altijd explosief getraind en heb een goede basis gelegd voor de krachttraining die ik nu nog steeds doe. Ik heb daar dus nog altijd profijt van.”

Tijdens trainingen op Papendal kwam hij in het vizier van de trainers van het baanwielrennen. Zijn overstap bleek een gouden zet. Tijdens zijn debuut op het WK in 2017 behaalde hij direct twee zilveren medailles. “Mijn onbevangenheid was mijn grootste kracht. Ik wist nog niets van de tegenstanders, maar zij natuurlijk ook niet van mij. Ik had toen genoeg zwakke plekken, maar omdat zij die niet wisten, konden zij mij daarop niet pakken.”

Daarna volgden de successen elkaar in rap tempo op. Inmiddels is hij negenvoudig wereldkampioen, zesvoudig Europees kampioen en tweevoudig olympisch kampioen. Ook won hij vorig jaar de eerste editie van de Track Champions League. “Het is een mooi toernooi met nog meer amusement voor de toeschouwers. Ik heb er vorig jaar echt van genoten. Toen was het na de Olympische Spelen. Ik denk dat er dit jaar nog meer renners serieus voor zullen gaan. Het belooft daarom een mooie strijd te worden. Matthew Richardson en Nicholas Paul beschouw ik als mijn grootste concurrenten.”

Wanneer hij na de training rustig gaat zitten voor een interview legt hij uit op welke manier hij zijn tegenstanders probeert te verslaan. “Ik heb alle scenario’s vooraf al in mijn hoofd zitten. Ik ken de complete top-30 van de wereld als mijn eigen broekzak. Ik weet precies wat ze doen, doordat ik ze eindeloos heb geanalyseerd. Ik probeer ze altijd een stap voor te zijn. Ik bedenk hoe zij naar mij kijken en wat zij moeten doen om mij te verslaan. Ik zorg er vervolgens voor dat dit niet gebeurt. Als ik op waarde word geklopt, dan kan ik daar vrede mee hebben. Aan verliezen omdat ik zelf een fout heb gemaakt, heb ik een grote hekel.”

De zeer gedetailleerde voorbereiding zorgt ook voor vertrouwen bij Lavreysen. Omdat hij weet dat hij er alles aan heeft gedaan, maakt hij zich geen moment zorgen. Tegen wie hij ook rijdt. Ook beheerst hij als geen ander de kunst van het positief denken. Een verlies laat hem niet wankelen.

Het beste voorbeeld is de sprintfinale van de Olympische Spelen in Tokio. Lavreysen verloor de eerste rit van Jeffrey Hoogland, maar boog dit daarna alsnog om in een overwinning. “Ik maakte een fout en verloor de rit desondanks slechts nipt. Vanaf dat moment wist ik zeker dat ik ging winnen.”

Ook de spanning heeft Lavreysen altijd goed onder controle. “Ik sluit mij voor een wedstrijd nooit af voor de buitenwereld. Ik heb ook geen muziek op. Ik ben aanspreekbaar voor iedereen. Ik zit graag op het middenterrein. Ik kijk dan naar de andere wedstrijden, zonder dat ik er veel van mee krijg. Ik wil juist de spanning voelen om daar beter van te worden. Wanneer ik merk dat ik te veel spanning heb, ga ik met wat mensen kletsen. Bij te weinig spanning, ga ik even rustig zitten en speel de race alvast in mijn hoofd af. Dan is de spanning en de focus er meteen weer.”

Lavreysen heeft veel aan zijn trainingsmaatjes van de teamsprint, starter Roy van den Berg en Jeffrey Hoogland. “Zij houden mij voortdurend scherp. Als ik een dag ook maar iets minder ben, dan merken zij dat meteen. Ik krijg er dan direct van langs. En dat geldt andersom ook.”

Dat hij samen traint met Hoogland, direct ook zijn grootste concurrent, beschouwt hij als een voordeel. “Onze trainingen zijn gebaseerd op de teamsprint. Wij moeten ons gezamenlijk kwalificeren voor de Spelen. Pas daarna worden de individuele startplekken bepaald. Dat maakt ons als team heel sterk. Ik heb er profijt van wanneer Jeffrey harder rijdt in de teamsprint. Dus daar probeer ik hem zoveel mogelijk toe te pushen. Als ik zelf mijn plan zou trekken, dan ga ik minder hard fietsen. Want ik word juist getriggerd als hij harder gaat.”

Op een toernooi is de teamsprint altijd het eerste onderdeel, vervolgt Lavreysen. “Dat is fijn omdat we daar eerst met elkaar naar toe kunnen werken en pas daarna concurrenten worden. Maar ook in het individuele toernooi trekken we veel met elkaar op. We doen samen de warming-up en hebben dezelfde routine. Pas als we tegen elkaar moeten, wordt het stiller en trekken we ons eigen plan.”

In Tokio won hij ‘slechts’ brons op de keirin. Op dit onderdeel is hij sowieso iets minder dominant dan op de sprint. Ligt daar nog ruimte tot verbetering voor Lavreysen? “Op de keirin ben je meer afhankelijk van de tegenstanders. Je zit nu eenmaal met zijn zessen in de baan. Soms is er gewoon geen manier om te winnen zoals op de Spelen toen Jason Kenny aanviel. Je hebt het dus niet altijd zelf in de hand.”

Lavreysen zoekt daarom de uitdaging in zichzelf verbeteren. Want hoewel hij alles al heeft gewonnen, blijft hij de drive houden om de beste te zijn. “Ik ben jong, dus ik kan nog steeds beter. Ik zie dat ik zwakke plekken heb en dat mijn tegenstanders mij kunnen verslaan. Dat houdt mij hongerig. Uiteindelijk wil ik na mijn carrière een zo groot mogelijk palmares hebben. En daar heb ik heel veel voor over.”

Het wereldkampioenschap baanwielrennen is van woensdag 12 oktober tot en met zondag 16 oktober. Het toernooi in Saint-Quentin-en-Yvelines is live te volgen via de kanalen van Eurosport, of stream reclamevrij op discovery+. Het commentaar is van Jan Hermsen en Bobbie Traksel.