MotoGP | 2006: Capirossi's kans verkeken

Op het circuit waar hij drie jaar eerder Ducati's eerste MotoGP-overwinning vierde, zag Loris Capirossi in 2006 zijn grootste kans op een MotoGP-wereldtitel vermorzeld worden. In 2003 bracht zijn eigen historische zege Capirossi snikkend op de knieën, nadat hij optimaal had geprofiteerd van een dure fout van Valentino Rossi. En wat de regerende wereldkampioen ook probeerde om zijn landgenoot op de bloedrode Ducati te achterhalen, Capirossi bezweek niet onder de druk. Het was een enorme prestatie, terwijl het merk uit Bologna nog maar ruim twee maanden eerder had gedebuteerd in de belangrijkste klasse, met een podium in Japan, ook nog.

En dan, drie jaar later, lijken Ducati én ook Capirossi er klaar voor, klaar om de strijd écht aan te gaan met de Repsol Honda-mannen Nicky Hayden en debutant Dani Pedrosa en natuurlijk met wereldkampioen Rossi, sinds 2004 op Yamaha. Het belangrijkste wapen van de Ducati GP6 blijft zijn verpletterende snelheid, maar de dappere keus om een jaar eerder over te stappen naar bandenfabrikant Bridgestone begint zich ook uit te betalen. En Capirossi zelf lijkt zestien jaar na zijn eerste 125 cc-wereldtitel onverwoestbaar – én nog razendsnel. Hij wint voor de Honda-tandem Pedrosa-Hayden de eerste race in Jerez, een circuit waar hij de voorgaande drie jaren niet één keer in de top 10 finishte op de Desmosedici. Rossi wordt in de eerste bocht van de sokken gereden door Toni Elias, krabbelt weer overeind en harkt nog twee puntjes bij elkaar. In Qatar stelt Rossi orde op zaken, maar met een derde plaats blijft Capi de overall leider in het kampioenschap. Met een zesde plaats in Turkije is hij voor de derde opeenvolgende wedstrijd de beste geklasseerde Bridgestone-rijder; in de tussenstand ziet hij Hayden wel voorbij glippen.

De Chinese grand prix eindigt teleurstellend, maar nog steeds is Capirossi tweede in het kampioenschap. In Le Mans is hij met een tweede plaats terug op het podium en in Mugello is alleen Rossi maar een halve seconde sneller. En dat terwijl hij in de eerste ronde van de tweede startplaats terugvalt naar de achtste positie. Het is duidelijk, Capirossi, terug als klassementsleider, is in topvorm. Gemiddeld scoort hij per race 16,5 punt, bijna negen punten meer dan een jaar eerder! Dat de Grand Prix van Catalonië, de race die hij in 2003 magistraal wist te winnen, de volgende op de kalender is, geeft vertrouwen. Toch kwalificeert de Italiaan zich niet geweldig en vanaf de zesde startplaats zal hij polesitter Rossi niet mogen laten ontsnappen.

Vanaf de start sprinten de rijders naar de eerste bocht, een knijpende rechter, die meteen gevolgd wordt door een lastige linker. Naast de baan tussen die eerste en tweede bocht ligt een enorme grindbak van tientallen vierkante meters; het geeft aan dat er bij het aanremmen van bocht 1 – in de race van zo'n dikke 300 terug naar ongeveer 100 per uur – nog wel eens iets fout wil gaan. Dat maakt de 'rush' van een gehaast MotoGP-veld, stijf van de adrenaline, extra spannend. En angstaanjagend. Vanaf de dertiende plaats komt Capirossi's teamgenoot Sete Gibernau prima weg. Omdat hij richting de eerste bocht aan de binnenkant zit, stuurt de Spanjaard naar links – juist op het moment dat teammaat Capirossi naast hem naar rechts stuurt. Het onwaarschijnlijke gebeurt: het Ducati-duo raakt elkaar, Gibernau's voorrem raakt de achterkant van Capirossi's machine – van remprotectors heeft dan nog niemand gehoord....

Door de blokkerende voorrem slaat Gibernau over de kop, Capirossi krijgt een duw en knalt tegen Marco Melandri. Die valt en raakt Pedrosa. Melandri wordt meegesleept terwijl Pedrosa Suzuki's John Hopkins het grind in stuurt. Randy de Puniet moet alle stuurmanskunst aanwenden om de meters hoog stuiterende Ducati van Gibernau te ontwijken. Capirossi en Melandri blijven doodstil liggen, het publiek op de tribunes dat eerste rang zit en tv-kijkers wereldwijd houden hun hart vast. De wedstrijdleiding legt de race stil om de medische staf haar werk te laten doen. Bij de herstart ontbreken Melandri, Gibernau en de leider in het wereldkampioenschap, Loris Capirossi. Gevreesd wordt dat hij interne bloedingen heeft opgelopen, maar wonder boven wonder blijft het bij een zeer zwaar gekneusd borstbeen dat ademen bijzonder pijnlijk maakt.

Vier dagen later beginnen de trainingen voor de Dutch TT. Vanwege een gebroken sleutelbeen ontbreekt Gibernau, met een ontwricht sleutelbeen en amper hersteld van een hersenschudding probeert Melandri wel zijn hoge positie in de tussenstand te verdedigen. Ook Capirossi komt. Bont en blauw is hij, en geknakt ook. De pijn is bijna niet te verdragen, zegt hij zelf. Op zaterdag duurt zijn marteling 43 minuten en 44 seconden; een minuut en 17 seconden na winnaar Hayden komt Capirossi als vijftiende over de finish. Nooit heeft hij zo hard moeten vechten en zo veel moeten lijden voor één punt. In het WK staat hij nu derde – twee puntjes voor Rossi, die in Assen rijdt met breuken in zijn voet en pols na een trainingscrash. Capirossi's achterstand op klassementsleider Hayden bedraagt plotseling 44 punten – acht dagen eerder deelden ze samen nog de leiding in de tussenstand. Ook de volgende GP's in Groot-Brittannië en Duitsland is Capirossi niet in staat om voluit te gaan. Niet minder dan 68 punten staat hij achter op Hayden als de zomerstop begint.

Vier weken later is een andere Capirossi opgestaan: hij wint weer, Ducati's eerste zege in Brno. Hij zakt door de knieën, de vuisten gebald, beelden die herinneren aan die ene dag in Barcelona in 2003. In Japan wint hij weer, het gat met Hayden slinkt tot 31 punten. Het kán nog. Maar het gebeurt niet. In Portugal worstelt Capirossi na een sterk begin met een tegensputterende achterband, bij de seizoensfinale staat hij wél als tweede op het podium. Superbike-wereldkampioen Troy Bayliss, vervanger van de geblesseerde Gibernau, zorgt voor een daverende verrassing door als invaller zo maar de Grand Prix van Valencia te winnen – 1,3 seconde voor Capirossi. Er zijn nog meer verrassingen; Rossi, met vijf punten voorsprong begonnen aan de laatste race van een tumultueus seizoen, valt door eigen schuld en wordt maar dertiende. De zeer constant presterende Nicky Hayden wordt achter de dominerende Ducati's derde. Genoeg voor de wereldtitel, vijf punten voor Rossi, 23 punten meer dan Capirossi. Twee keer was hij als tiener al wereldkampioen in de 125 cc-klasse, hij veroverde de 250 cc-titel als mid-twintiger, maar de MotoGP-wereldtitel blijft voor de dan 33-jarige Capirossi buiten bereik.

In 2007 komt die eerste wereldtitel voor Ducati wel. Dankzij Casey Stoner. Op de dag dat hij gekroond wordt tot wereldkampioen wint zijn teamgenoot Loris Capirossi de Grand Prix van Japan. Aan het eind van het seizoen neemt de veteraan afscheid van Ducati. In de vier seizoenen dat hij nog rijdt, staat Capirossi nooit meer op het podium.