MotoGP | De Toscane is in 2020 een stiltegebied

Helaas. Eurosports MotoGP-commentator Frank Weeink vertelt over het prachtige circuit in de Toscane.

Het zal rustig blijven in Il Rustica. Gedurende het weekend van de Italiaanse grand prix is de pizzeria in het anders zo slaperige Scarperia een pleisterplek voor fans maar ook voor teams en een enkele rijder, zelfs. De muren hangen vol ingelijste foto's waarop de trotse eigenaar poseert met coureurs of teammanagers, stickers van teams, rijders, bandenfabrikanten enzovoort kleven aan de ramen. De altijd zo overspannen op hun scheidsrechtersfluitjes blazende verkeersregelaars kunnen dit jaar thuisblijven, het schilderachtige bergweggetje dat vanuit Scarperia naar het Autodromo del Mugello kronkelt, zal er eenzaam bijliggen. Geen honderden, misschien wel duizenden tifosi, die bepakt en bezakt met koelboxen, luchthoorns en vlaggen, de pittige klim maken naar de rotonde, waar stands hun waar aanbieden. Als ze de rotonde zouden oversteken, liepen ze achterlangs de geweldige Arrabiata 1 en 2, en kwamen dan bij de hoofdingang met zijn majestueuze bogen. De rode helm zal er vast wel staan, maar de bejaarde Scania in Rossi-kleuren staat misschien wel triest op één of ander opritje in een Toscaanse Vinex-wijk, bij een treurende Valentino-fan. Ziet hij zijn held volgend jaar nog aan het werk op het circuit waar die van 2002 tot en met 2008 zeven keer op rij won?

Dan, door de poort naar het hoger gelegen parkeerterrein. Rechts de heuvels waar toeschouwers hun tenten opslaan, links het zonder twijfel meest gefotografeerde paddock van de kalender. Tientallen journalisten en teammensen heb ik daar hun telefoontje zien pakken om het kleurrijke dorp vast te leggen, daar te midden van wat op zondag een heksenketel is, een pandemonium van geluid en motorblokken die over hun toeren in de vernieling worden gedraaid. Zo zou het moeten zijn, zo is het dus dit jaar niet.

Voor veel coureurs en volgers is Mugello een hoogtepunt van het jaar, vanwege de onmiskenbare Italiaanse sfeer en vanwege dat hemelse 5.245 meter lange asfaltlint dat bijna dansend het ritme van de Toscaanse heuvelen volgt. De sfeer is uniek, zo veel is zeker, en als de Italiaanse overheid zou besluiten om morgen de Italiaanse tricolore te laten vervangen door een geel doek met 46 er op, dan zouden tienduizenden het nieuwe nationale symbool al aan hun huizen kunnen hangen. Hij mag er dan er dan sinds 2008 niet meer hebben gewonnen en zijn race van vorig jaar was misschien wel het dieptepunt van zijn seizoen, Valentino Rossi 'rules' nog steeds in Mugello. Ook als hij niet bij de eerste drie finisht, blijft de gele goegemeente na de MotoGP-race gerust een uur wachten in de hoop dat hun Vale nog even komt zwaaien vanaf dat podium waar ze hem zo graag hadden gezien.

Toen hij in 2010 tijdens de trainingen zijn been brak, bracht Rossi op zondagochtend vanuit het ziekenhuis zijn volgers de blijde boodschap dat het goed met hem ging. Te midden van het tranendal steeg een oorverdovend applaus op, vele malen harder dan het beleefheidsapplausje dat winnaar Dani Pedrosa uren later kreeg nadat hij Jorge Lorenzo vier seconden achter zich had gehouden. Lorenzo won een jaar later, en daarna nóg vijf keer, maar zelfs met zijn indrukwekkende zege in 2018 op een Italiaanse Ducati reed Jorge zich niet in de harten van de tifosi. En daar schuurt het wat mij betreft toch wat: de tienduizenden juichen vooral voor Valentino en zijn vrienden, maar zo extreem als de adoratie is, zo extreem is ook hun afkeer van en gebrek aan respect voor wereldkampioenen als Lorenzo en Marc Marquez. Maar win als Italiaan in Mugello en je naam staat voor eeuwig gebeiteld in het collectief geheugen van de racefan. Sinds vorig jaar hoort daar ook Danilo Petrucci bij, Andrea Dovizioso was er in 2017 de eerste vaderlandse MotoGP-winnaar sinds 2008, Loris Capirossi won er twintig jaar geleden een fascinerend spierballengevecht van de crashende Rossi en Max Biaggi. Drie jaar later stond het Italiaanse supertrio gezamenlijk op het podium, met een blije Rossi en Capirossi en een minder vrolijke Biaggi. Weer twee jaar later finishte 'Grande Max' er vóór derde man Capi, maar weer net achter Rossi.

Het zijn van die wedstrijden die tot de klassiekers behoren, net als de grand prix van 2004, waarin Rossi zijn nieuwe aartsrivaal Sete Gibernau nog geen 0,4 seconde voorbleef. Het was een curieuze race, de kortste grand prix ooit, die na een eerdere rode vlag maar zes ronden – dik 31 kilometer – duurde. En het centimeterwerk tussen Marquez en Lorenzo in 2014 en het millimeterwerk tussen Lorenzo en Marquez in 2016. Maar het waren geen Italiaanse helden; die waren er in 2017 en 2019. De magie van Mugello is verstomd, de Toscaanse heuvelen zijn in 2020 een stiltegebied. Adembenemend mooi, dat zeker. Maar voor MotoGP-fans verveelt de stilte snel.