Afgeschreven Sharapova wint Carrière Grand Slam in Parijs

In 2012 had menigeen zich er al bij neergelegd dat de beste tijd van Maria Sharapova er ruimschoots op zit. De Russin, die in 2020 op 32-jarige leeftijd haar carrière beëindigde, had echter andere plannen. Ze won op Roland Garros het enige Grand Slamtoernooi waar ze nog nooit had gezegevierd en werd zodoende pas de tiende vrouw die alle vier de majors tenminste éénmaal heeft gewonnen. De twijfels die destijds bestonden rondom Sharapova waren talrijk. In de eerste plaats bleef het buitengewoon onzeker of ze na een ingrijpende schouderoperatie in 2008 haar oude niveau ooit nog zou halen. Door de finales te bereiken op Wimbledon 2011 (verlies tegen Petra Kvitova) en de Australian Open 2012 (nederlaag tegen Victoria Azarenka) liet Sharapova echter zien weer mee te dingen om de grote prijzen en de nummer één-positie op de wereldranglijst. Maar op Roland Garros wordt gespeeld op gravel, de ondergrond die haar - naar eigen zeggen - doet lijken op een ‘koe op ijs’. Van gebrek aan zelfspot heeft de in West-Siberië geboren speelster nooit last gehad.

De harde klappen en beperkte mobiliteit vanwege haar grote lengte waren op papier geen gelukkige match met het vertragende en beweeglijke gemalen baksteen. Het was de zoveelste uitdaging waar het mentale monster Sharapova niet voor terugdeinsde. Reeds voorafgaand aan Roland Garros 2012 had ze een indrukwekkend verleden in Parijs. De Franse hoofdstad was zelfs de locatie van haar eerste kwartfinale op een major, in 2004. Alvorens in 2012 de hoofdprijs te pakken, had Sharapova er al drie kwartfinales en twee halve finales achter de rug. Toch werd met een titel nooit rekening gehouden. Dat het uiteindelijk het enige Grand Slamtoernooi is geworden dat de hardhitter meer dan eens heeft gewonnen (ook in 2014), is een stunt te noemen.

Het carrièreverloop van Sharapova tussen haar profdebuut in 2003 en de schouderklachten in 2008 was adembenemend. Op 17-jarige leeftijd greep ze haar eerste major. Met 18 jaar was ze nummer één van de wereld. Op haar 19e schreef ze de US Open op haar naam en op twintigjarige leeftijd voegde ze de Australian Open-trofee toe aan haar prijzenkast. Het was een fantastische opbrengst in korte tijd en gecombineerd met haar indrukwekkende uitstraling, brede interesse en slimme manager een vruchtbare bodem voor wat later een machtig zakenimperium zou worden en haar de best betaalde vrouwelijke sporter ter wereld maakte. Ook in tijden van afwezigheid door blessures bleef Sharapova qua sponsoropbrengsten ongeëvenaard (tot haar veelbesproken dopingschorsing in 2016).

Op Roland Garros 2012 kwam alles bij elkaar. Sharapova’s status als superster viel in het modieuze Parijs eindelijk (weer) samen met het hoogst haalbare in haar sport. Door in de finale met 6-3 6-2 de Italiaanse Sara Errani te verpletteren, won ze voor het eerst sinds 2008 een major, vervolmaakte ze het Carrière Grand Slam én werd ze opnieuw nummer één van de wereld. Op dat moment was Sharapova - tot frustratie bij haar criticasters - op alle fronten de beste ter wereld.

‘Ik heb zo veel uitwegen gehad in mijn loopbaan dat ik gemakkelijk had kunnen zeggen “Dit heb ik allemaal niet nodig. Ik heb geld. Ik heb roem. Ik heb overwinningen. Ik heb Grand Slams.” Maar als je liefde voor iets groter is dan al die dingen, dan blijf je elke ochtend opstaan en ga je de vrieskou in op de moeilijkste en moeizaamste dagen terwijl niemand meer in je gelooft en je zo nietig lijkt. Als je niet naar die stemmetjes luistert, dan kan je grootse dingen presteren.’

De woorden van Sharapova sluiten naadloos aan op de ijzeren wil die haar tot een wereldwijd fenomeen hebben gemaakt. ‘De meeste mensen hadden de handdoek allang in de ring gegooid’, stelde Martina Navratilova, de ontdekker van Sharapova in de jaren ’90. ‘Ze is een superster. Het is altijd goed om een superster aan de top te hebben.’