Vrouwen Canada en de VS maken altijd de dienst uit

In 1998 beleefde het vrouwenijshockey de primeur op de Winterspelen. Daar, in Nagano, was er nog zilver weggelegd voor Team Canada, maar in de vier volgende toernooien waren ze de vrouwen in het rood-wit de allerbeste. Goud in Salt Lake City, Turijn, Vancouver én Sotsji. Alle vijf medailles zijn in het bezit van Hefford en Wickenheiser die ook nog eens zeven wereldtitels in de wacht sleepten.

Een jaar geleden kondigde Wickenheiser haar afscheid aan. Beschouwd als de beste hockeyster aller tijden kreeg de recordinternational en topscorer aller tijden alle credits voor haar bijdrage aan de ontwikkeling van de sport. ‘No. 22 leaves the games’, kopten de Canadese nieuwssites. En iedereen in Canada wist wie er met nummer 22 bedoeld werd.

Wickenheiser hoopte vooral dat ze iets had nagelaten voor jongere generaties. Dat het eenvoudiger en vanzelfsprekender voor meiden is geworden om de puck op te pakken. Vergelijk het met de ontwikkeling die het vrouwenvoetbal in Nederland de laatste jaren heeft doorgemaakt. “Ik hoop dat jongere meiden net zo van ijshockey kunnen genieten als ik jarenlang heb gedaan.”

Dat pad is inmiddels wel geëffend in het land waar ijshockey bijna als een religie wordt beleefd. Een nieuwe generatie maple leafs neemt het over, maar Canada is en blijft topfavoriet. Zeker gezien het feit dat 14 van de 23 speelsters er in Sotsji ook bij waren. Grootste uitdager: natuurlijk de Verenigde Staten.

In oktober en december speelden ze een testserie van zes wedstrijden tegen elkaar. Team Canada verloor de eerste interland met 5-1, maar zette daarna de zaken recht en won vijf keer op rij.

Onverwacht heeft het toernooi bij de vrouwen in PyeongChang een stevige politieke lading gekregen. De aandacht van de media zal in eerste instantie vooral gericht zijn op groep B waar het gezamenlijke team van Noord- en Zuid-Korea het opneemt tegen Japan, Zweden en Zwitserland. De wereld van de geopolitiek prevaleert daar boven de sportieve strijd.

Sarah Murray, de Amerikaanse coach van Team Korea, kreeg op 14 januari na de geslaagde onderhandelingen tussen beide - formeel nog altijd in staat van oorlog verkerende - Korea’s opeens twaalf extra speelsters uit het noorden in haar schoot geworpen. Communicatie blijkt vooralsnog het grootste probleem en tolken draaien overuren.

Al snel werd er een provisorisch woordenboekje in elkaar geflanst, met ijshockeytermen vertaald van het Engels, naar het Zuid-Koreaans naar het Noord-Koreaans. Beide Korea’s spreken weliswaar dezelfde taal en gebruiken het schrift Hangul, maar in ijshockeyjargon zijn ze na zeventig jaar scheiding behoorlijk van elkaar vervreemd.

De vraag is wat het ‘propagandateam’ kan klaarspelen in Gangneung. Zowel binnen als buiten de grenzen wordt er weinig van ze verwacht, ook al zitten ze in de zwakkere groep.

Hoe anders is dat in groep A waar in de poulefase al de kraker tussen Canada en de Verenigde Staten op het programma staat. Ook de Russische atleten die deelnemen onder neutrale vlag en Finland maken van deze poule deel uit.

In deze groep A zijn de vier sterkste landen van de wereldranglijst bij elkaar gezet. Dit heeft te maken met de opzet van het olympisch toernooi, die hetzelfde is als vier jaar geleden in Sotsji. De nummers één en twee uit groep A zijn vrijgesteld van de kwartfinale en stromen dus direct door naar de halve finale.

De nummers drie en vier van groep A spelen wel kwartfinales, tegen de twee beste teams van poule B. Voor de nummers drie en vier van groep B zijn de Winterspelen na de poulefase voorbij.

#FUNFACT
In alle tot dusver gespeelde olympische (5) én WK-finales (18) stonden Canada en de Verenigde Staten tegenover elkaar. Opvallend is dat Canada van de laatste tien WK-finales er slechts twee won, maar in die periode juist wel in drie olympische finales de meerdere was.