MotoGP | Een wezen van een andere planeet

Als je na drie grands prix gedeeld leider bent in het MotoGP-kampioenschap, doe je iets goed. Als je na drie GP's gedeeld leider bent in je eerste jaar in de belangrijkste klasse, dan doe je iets wel heel erg goed. Maar dat deed Jorge Lorenzo dan ook. Hij debuteerde in 2008 in Qatar met een pole en een tweede plaats in de race achter wereldkampioen Casey Stoner, hij finishte als derde bij de volgende race in Jerez en was met stip de beste in zijn derde optreden in het Portugese Estoril. Hij mocht dan telkens met een lolly in zijn babyface op het podium staan, de nog net 20-jarige Jorge Lorenzo was al een hele grote jongen.

Maar grote jongens doen ook wel eens domme dingen. Zoals loeihard crashen in de eerste training van de Chinese grand prix. Een te koude band, te gehaast omgooien van rechts naar links – 'and we have lift-off'. Het vliegen lukte fantastisch, aan de landing diende nog gesleuteld te worden. In zijn linker enkel brak de Fiat Yamaha-coureur een botje, zijn rechter kwam er met een zware kneuzing en een gescheurde enkelband nog genadig af. “Het was waarschijnlijk de zwaarste crash uit mijn carrière”, schatte Lorenzo zelf in. Einde weekend? Nou, dat niet, natuurlijk. De tweede vrije training liet Lorenzo schieten., maar op zaterdag was hij er 'gewoon' weer bij. Gedurende de trainingen bleef Lorenzo zo veel mogelijk op zijn machine zitten en in de kwalificatie – waarin hij minimaal twee keer de controle over zijn machine kwijt was en in het grind een voetje moest neerzetten – klokte hij een voor onmogelijk gehouden vierde tijd. Of het enigszins provocerend bedoeld was of misplaatst vaderlijk weet ik eerlijk gezegd niet meer, maar ik vroeg de in een rolstoel zetelende Lorenzo tijdens zijn vrijdag-debrief of het na zo'n highsider niet beter was om het weekend uit te zitten. Lorenzo keek me aan (mogelijk denkend 'ik ben een beetje licht in het hoofd, maar wat heeft deze man gesnoven?') en haalde slechts zijn schouders op. “Maybe.”

Maar 'not' dus, want op zondag was Lorenzo de eerste man op de tweede rij. De pijntjes: een pijnlijke linker enkel bij het schakelen, twee pijnlijke enkels bij het omgooien van de machine (Shanghai telde veertien bochten) en een pijnlijke nek bij het harde remmen van 312 km naar 50 km voor Turn 1. Daar bleek Lorenzo mee te kunnen leven – en ook mee te kunnen racen. “Wij hebben hem op het hart gedrukt om kalm aan te doen, maar wanneer deze jongens het vizier omlaag doen, zijn het wezens van een andere planeet”, meende zijn teammanager Daniele Romagnoli, toen ik hem vroeg of Yamaha er over gedacht had om Lorenzo tegen zichzelf in bescherming te nemen. Einde discussie.

Vanaf die tweede startrij liet Lorenzo vervolgens bij de start van de opwarmronde ook nog eens zijn machine afslaan. Steppend met beide geblesseerde enkels en geholpen door een paar 'ziekenbroeders' in blauw kwam Lorenzo op gang. Na ronde 1 kwam Lorenzo voorbij als vijfde, maar hij zakte terug naar de achtste positie, strijdend met Nicky Hayden, Colin Edwards, Andrea Dovizioso, Marco Melandri en Loris Capirossi – allemaal jongens die weinig clementie toonden voor een hard rijdend patiënt. Maar, geholpen door een fijn stel pijnstillers, zette Lorenzo zijn 21e verjaardag luister bij met een vierde plaats. “Een vierde plaats had ik na de crash op vrijdag niet verwacht”, was hij eerlijk genoeg na de race. “Daarom is dit een emotionele overwinning voor mij en daar moet ik van genieten.” Overigens, vóór de Grand Prix van China was Lorenzo geopereerd aan zijn onderarmen – 'arm pump' was wel 'the least of his worries' in Shanghai.

Tot zover de uitgebreide inleiding op de Grand Prix van Frankrijk. Bij thuiskomst in Spanje na zijn Chinese vuurwerk bleek pas hoe ernstig de blessures aan Jorge's beide enkels waren. Was hij een stuk kwieker te voet? Nauwelijks, en ook op de motor kroop Lorenzo meerdere malen met moeite door het oog van de naald. Twee crashes leverden geen aanvullende blessures op – hoewel hij met de brancard van de 'plaats delict' werd vervoerd en de oogkleppen werden nog wat krapper gemonteerd. Dat leidde op zaterdag tot een vijfde startplaats en op zondag tot een race die de vastberadenheid en taaiheid van een ogenschijnlijk onbreekbare rookie demonstreerde.

Lorenzo verloor vijf plaatsen na de start en nog eentje een ronde later, maar vanaf die elfde plaats zette hij een onstuitbare inhaalrace in. In de 21e van 28 ronden had hij nog alleen teamgenoot Valentino Rossi voor zich. Zo bleef het ook. Met krukken en een stoel kwam Lorenzo naar het podium – zijn vierde in vijf MotoGP-races. Colin Edwards, de man die Lorenzo verving in het fabrieksteam, completeerde een compleet Yamaha-podium. Na het Italiaanse volkslied voor winnaar Rossi volgden de foto's, waarbij Lorenzo Rossi uitnodigde om op zijn linker knie te gaan zitten. Met de kaken ferm samengeperst om zijn gesponsorde lolly was niet te waar te nemen of de pijnstillers hun werking al aan het verliezen waren.

Respect en ongeloof overheersten betreffende Lorenzo, de nummer 2 in de tussenstand, slechts drie puntjes achter Rossi. Twee weken later waren dat er echter 28 geworden, zeven dagen daarna waren het er 48. In Barcelona crashte de Spanjaard al op vrijdagochtend; een hersenschudding maakte een einde aan zijn weekend. Vier wedstrijden later, op het intimiderende maar o zo fascinerende circuit van Laguna Seca gaf de plotseling sterk gekrompen grote jongen toe dat hij bang was op de Yamaha M1. Het vergde veel lef om dat zo openlijk toe te geven. Misschien nog wel meer dan rijden met geblesseerde enkels en een stijve nek. Dat Lorenzo in 2008 geen race meer won, was dan ook niet zo verwonderlijk. Winnen deed hij weer in 2009, vier keer, en in 2010 – negen keer, op weg naar zijn eerste wereldtitel en naar een absoluut puntenrecord dat bleef staan tot 2019. De Grand Prix van Frankrijk won Lorenzo nog vijf keer. Die tweede plaats van 2008 was er echter ook een om niet te vergeten.