Van Bart de schaatsbelg naar TJ Flowers

De keuze voor het geboorteland van zijn vader heeft Bloemen (31) meer dan goed gedaan. Destijds koos hij voor de Maple Leaf om het plezier in schaatsen terug te vinden. Vier jaar later hij is wereldrecordhouder op de 5 en 10 kilometer en de voornaamste uitdager van Sven Kramer op de lange afstanden.

Bloemen, Zuid-Hollander van geboorte, heeft rust gevonden in Canada, waar hij een vaste stek in de nationale ploeg heeft en zich niet druk hoeft te maken over zijn toekomst. Telkens weer zoeken naar een plek in een commerciële ploeg, zoals in Nederland vaak het geval was, is er niet meer bij. Het nam veel stress bij hem weg.

“Daardoor is het veel makkelijker geworden om de juiste dingen te doen en beter te worden. Ik ben heel blij met de ploeg en de faciliteiten die vanaf het begin af aan meteen voor mij geregeld zijn. Ik schaats daarom nu ook met veel trots voor Canada”, legde hij uit aan Schaatsen.nl.

Bloemen is niet de eerste Nederlandse schaatser die onlangs de vlucht naar het buitenland heeft genomen. In PyeongChang gaan we ook Carlijn Schoutens (23) op de schaatsbaan zien. Met de stars and stripes in het vizier plaatste zij zich tijdens de Amerikaanse trials voor 3.000 en 5.000 meter. Zaterdag eindigde Schoutens teleurstellend op de 22e plaats op de 3.000 meter.

Ook Schoutens groeide op in Nederland, maar heeft dankzij haar Amerikaanse vader een dubbel paspoort. Bij de junioren haakte ze aan bij het groepje toppers, maar daarna stokte de ontwikkeling. Daarop besloot ze haar schaatstoekomst in de Verenigde Staten te zoeken. Salt Lake City in plaats van Heemstede. Vier jaar na dato blijkt dat een goede keuze te zijn. Schoutens is Olympiër.

Bart Veldkamp was de Olympisch kampioen van 1992 op de 10 kilometer, maar raakte verwikkeld in de concurrentiestrijd met zijn generatiegenoten Rintje Ritsma, Gianni Romme en Bob de Jong. Kwalificeren voor de grote allroundtoernooien en de Olympische Spelen was een slijtageslag.

Veldkamp week uit naar de zuiderburen, werd schaatsbelg en kon zijn eigen rustige route uitstippelen. In het rood-zwart-gele pak van België was hij vervolgens nog eens op drie Winterspelen van de partij, met een bronzen plak in Nagano 1998 op de 5 kilometer als tastbare herinnering.

Zijn maatje Marnix ten Kortenaar mikte eerst op de Zwitserse nationaliteit, maar toen dat niet lukte schakelde hij over naar de Oostenrijkers. Het was zijn enige kans op de Spelen. In Nederland reikte hij tot de subtop. Waar Veldkamp in Nagano naar het brons reed, bleef Ten Kortenaar steken op de tiende plaats. Ook op twee andere afstanden kon hij weinig potten breken. Maar zijn doel om op Olympiër te worden, had de Hagenaar dankzij zijn overstap naar Oostenrijk bereikt.

In een verder verleden won Hans van Helden drie keer brons in Innsbruck (1.500, 5.000 en 10.000 meter) voordat hij zich na zijn huwelijk met een Française tot Fransman liet naturaliseren. Voor de Tricolore won hij geen hoofdprijzen. De vierde klassering (1.500 meter) op de Spelen van Sarajevo 1984 viel nog het meest op vanwege het feit dat die prestatie beter was dan van al zijn voormalige landgenoten. Nederland won in Sarajevo bij de mannen geen enkel eremetaal.

Overigens gaat het ook wel eens mis. In 2009 deden vier Nederlanders een poging om met een Kazachstaans paspoort te gaan strijden om zo via een omweg op de Spelen van Vancouver te geraken. Onder hen Jorrit Bergsma. De internationale schaatsbond ISU stak echter een stokje voor die bedachte truc. “Ik ben heel blij dat het niet zover is gekomen”, zei Bergsma na zijn verrassende goud op de 10 kilometer in Sotsji. Voor Oranje.