De rijzende ster van Stefanos Tsitsipas | Deel 1

In 2017 speelde Tsitsipas nog de (inmiddels van de kalender verdwenen) The Hague Open, een challengertoernooi in Scheveningen. Thiemo de Bakker was hem de baas in de kwartfinale van het gravelevenement, een resultaat dat drie jaar na dato niet meer voor te stellen is. In 2018 werd Tsitsipas op de ATP Next Gen Finals in Milaan gekroond tot beste speler onder de 21 jaar. Vorig jaar brak hij in Melbourne door op Grand Slamniveau met een stuntzege op Roger Federer. Tsitsipas arriveerde op het tennisfeestje en is nooit meer vertrokken. Alle leden van de Big 3 hebben tenminste één keer verloren van huidige nummer zes. Een korte terugblik op wat de spraakmakende nieuwe ster tot op heden al heeft gepresteerd is dan ook op zijn plaats.

Het ATP-debuut van Tsitsipas vond plaats in Nederland, waar hij in 2017 in Rotterdam een wildcard kreeg van toernooidirecteur Richard Krajicek. Zijn eerste halve finale op de tour bereikte de voormalig nummer één bij de junioren in de buurt, in Antwerpen, in het najaar van 2017.

De groei zette door in 2018, met name tijdens het gravelseizoen. In Barcelona speelde Tsitsipas zijn eerste ATP-finale. Nadat hij als nummer 63 van de wereld zonder setverlies Diego Schwartzman, gravelprins Dominic Thiem en thuisfavoriet Pablo Carreno Busta uitschakelde, wachtte in de eindstrijd toenmalig nummer één van de wereld Rafael Nadal. De koning van het gravel gaf slechts drie games prijs, maar de week van zijn jonge tegenstander was er niet minder indrukwekkend door. Het tweetal ontmoette elkaar opnieuw tijdens het Noord-Amerikaanse hardcourtseizoen, in de finale van het Masters 1000-toernooi van Toronto. Tsitsipas versloeg onderweg naar de titelstrijd tegen de Spanjaard vier(!) top10-spelers op rij — Thiem, Novak Djokovic, Alexander Zverev én Kevin Anderson. Al was de wedstrijd niet zo eenzijdig als het treffen in Barcelona, moest Tsitsipas ook op het Canadese hardcourt buigen voor de grote Nadal.

Nadat Tsitsipas op het indoor hardcourt van Rotterdam debuteerde op de ATP Tour en op het indoor hardcourt van Antwerpen voor het eerst de laatste vier behaalde op een ATP-toernooi, greep hij in oktober 2018 op het indoor hardcourt van Stockholm zijn eerste titel. Enkele weken later volgde — eveneens op indoor hardcourt — de eindzege op de ATP Next Gen Finals in Milaan, het nieuwe eindejaarstoernooi voor de beste jonge honden van 21 jaar en jonger. Achtereenvolgens Jaume Munar, Frances Tiafoe, Hubert Hurkacz, Andrey Rublev en Alex de Minaur werden door hun Griekse generatiegenoot aan de kant geschoven.

Tsitsipas startte het seizoen 2019 als de nummer 15 van de wereld en als een man op een missie. De jacht op de top10 en een rol van betekenis op de majors was geopend. Dat de grote doorbraak bij de eerste de beste gelegenheid werd bewerkstelligd, was een verrassing. Tsitsipas haalde de kwartfinale op de Australian Open via een bloedstollende 6-7(11) 7-6(3) 7-5 7-6(5) winstpartij op Federer, zijn idool en tevens de tweevoudig titelverdediger en zesvoudig kampioen in Melbourne. Door ook de volgende wedstrijd te winnen (van Roberto Bautista Agut) bewees Tsitsipas niet te bezwijken onder de druk van zijn eigen stunt tegen Federer. De pret werd echter stevig gedrukt in de halve finale, toen een weerzien met Nadal eindigde in een genadeloos pak slaag: 6-2 6-4 6-0.

Hoewel de pijnlijke nederlaag grote indruk maakte op Tsitsipas, stelde hij in februari reeds orde op zaken. In Marseille won hij zijn tweede titel op — jawel — indoor hardcourt. Meteen vloog de onvermoeibare jongvolwassene door naar Dubai, waar hij opnieuw een finale haalde. Daarin wist Federer revanche te nemen voor zijn teleurstellende verlies in Australië. Het volgende hoogtepunt — zijn derde ATP-titel — speelde zich af in het Portugese Estoril, gevolgd door een finaleplaats bij het Masters 1000-toernooi van Madrid. Uitgerekend in de Spaanse hoofdstad — op gravel — won Tsitsipas voor het eerst van Nadal, in drie sets in de halve finale. Ook nummer vier van de wereld Zverev werd gevloerd. Nadal én Djokovic verslaan in hetzelfde toernooi was echter teveel van het goede geweest. De Serviër maakte in de finale een einde aan een volgende succesweek in de prille carrière van Tsitsipas. Met een halve finale in Rome en een epische vierde ronde op Roland Garros tegen Stan Wawrinka kwam er een einde aan zijn indrukwekkende gravelseizoen.

Het succes werd tijdens het grasseizoen en de Noord-Amerikaanse hardcourttoernooien ingeruild voor een vormcrisis, waar Tsitsipas in het najaar in Beijing uit wist te klimmen. In de Chinese hoofdstad reikte hij tot de finale. Opnieuw werd Zverev verschalkt, maar Thiem bleek uiteindelijk te sterk. Na het grote toernooi van Beijing volgde het nog prestigieuzere Masters 1000-evenement in Shanghai. Aldaar boekte Tsitsipas zijn tweede overwinning op Djokovic.

Drie toernooien resteerden in 2019. In Basel verloor Tsitsipas in de halve finale van Federer en in Parijs was bij de laatste acht Djokovic te sterk. De grote meneren leken zowel op basis van recente vorm als hun roemruchte verleden betere papieren te hebben voor het winnen van de ATP Finals in Londen, waar Tsitsipas nota bene voor zijn debuut stond. Niets bleek minder waar. Ondanks een nederlaag tegen Nadal in de groepsfase, belandde Tsitsipas via zeges op Medvedev en Zverev in de halve finale. Daarin volgde een nieuwe confrontatie met Federer, die in zijn groep weliswaar had verloren van Thiem, maar wel kon afrekenen met Matteo Berrettini en Djokovic. In de halve eindstrijd viel een offday van de Zwitser samen met een uitstekend optreden van Tsitsipas en haalde de debutant knap de finale. Daarin won hij in een absolute kraker van een slotakkoord met 6-7(6) 6-2 7-6(4) van Thiem om het jaar op de hoogst mogelijke noot te eindigen.

Voordat het coronavirus om zich heen greep en het seizoen 2020 tot stilstand kwam, verdedigde Tsitsipas in Marseille zijn titel en speelde hij de finale in Dubai (nederlaag tegen Djokovic).

De besproken resultaten en prestaties van Tsitsipas — hoe indrukwekkend ook — vertellen niet het hele verhaal. Aan zijn fraaie en veelzijdige spel, zweverige pseudofilosofische kijk op het leven, ruzies met medespelers als Zverev en Medvedev, de onwaarschijnlijke vriendschap met Nick Kyrgios en zijn tweede leven als vlogger zijn minstens zo veel woorden te wijden.