Vier gouden Nederlandse primeurs dankzij de vrouwen

Verrassend genoeg werd het allereerste wintergoud niet op de grote schaatsbaan gevierd, maar op de kleine ovaal. Kunstrijdster Sjoukje Dijkstra bracht heel het land in vervoering toen zij in 1964 in Innsbruck olympisch kampioen kunstrijden op de schaats werd. Vier jaar later zorgde Carry Geijsen in Grenoble voor het allereerste schaatsgoud op de langebaan. Nicolien Sauerbreij's gouden parallelreuzenslalom zette in 2010 het Nederlandse snowboarden op de kaart en hetzelfde deed Suzanne Schulting deze week in PyeongChang.

Heel Nederland zat voor de buis gekluisterd. En wie nog geen tv had, keek bij de buren. In het Olympia Eisstadion van Innsbruck zat het koninklijk paar Juliana en Bernhard, samen met dochter Beatrix, op de eerste rij. Ademloos keken zij toe hoe Sjoukje Dijkstra de kroon op haar succesvolle carrière zette en olympisch kampioen bij de vrouwen werd. De geboren Friezin behoorde met Joan Haanappel al jaren tot de wereldtop en samen zorgden ze voor een kunstschaatshype in Nederland.

Wie de Nederlandse schaatsers in Sotsji en PyeongChang de medailles aaneen ziet rijgen, zal denken dat wij altijd de schaatstoernooien hebben gedomineerd. Toch is dat niet zo. Exact vijftig jaar geleden, in 1968, won Nederland voor het eerst olympisch goud op de 400 meter baan. De Winterspelen van Grenoble gingen de geschiedenis in als de Spelen van Ard & Keessie, maar geen van beide heren hadden de primeur van het eerste schaatsgoud. Carry Geijsen wel. De Amsterdamse won de 1.000 meter bij de vrouwen in een tijd van 1:32.6 en kreeg na afloop drie felicitatiezoenen van de aanwezige prinses Beatrix. Een dag later deed Ans Schut het haar na op de 3.000 meter. Een paar dagen gevolgd door de eerste Nederlandse man met olympisch goud: Kees Verkerk op de 1.500 meter.

Nog vers in het geheugen, de allereerste medaille - en meteen een gouden - voor Nederland in de sneeuw. Op de mistige piste van Cypress Mountain slalomde Nicolien Sauerbreij zich op magnifieke wijze in de geschiedenisboeken. Hoe is het mogelijk, vroegen buitenlandse commentatoren zich af. Een vrouw van het vlakke land, waar de sneeuwdagen elk jaar op één hand zijn te tellen. Het was mogelijk dankzij het uitstippelen van een eigen pad, steun van familie en veel doorzettingsvermogen.

De opmars van de Nederlandse shorttrackers was de laatste jaren al gaande. Onder de bezielende vleugels van bondscoach Jeroen Otter hadden Sjinkie Knegt en Jorien ter Mors als eersten de aansluiting tot de wereldtop gevonden. Eén van beiden was voorbestemd om het eerste goud te winnen. Maar het werd Suzanne Schulting, de 20-jarige benjamin van de Nederlandse equipe. De manier waarop ze op de 1.000 meter naar de zege schaatste was indrukwekkend. Alle wereldtoppers waren present in de olympische finale, maar dankzij een vooral tactisch ijzersterke race was het goud voor Schulting.