Schaatsen | Sven Kramer en zijn haat-liefdeverhouding met de Olympische Spelen

Sven Kramer werd geboren op 23 april 1986 in Heerenveen. Al vroeg werd duidelijk dat hij in de voetsporen van zijn vader Yep Kramer zou treden. Een carrière in het langebaanschaatsen was het plan en dat plan bleek al snel succesvol. Als junior werd hij al Nederlands kampioen allround en pakte hij medailles op het EK en WK. Dit bleek echter maar een schijntje van wat Kramer in de jaren die volgden zou bereiken.

Kramer vestigde meerdere records in de schaatswereld. Hij werd negen keer wereldkampioen allround, tien keer Europees kampioen allround, acht keer wereldkampioen op de 5.000 meter en vijf keer op de 10.000 meter. Daarnaast pakte Kramer drie keer de gouden olympische medaille op de 5.000 meter en werd hij olympisch kampioen op de ploegenachtervolging. Een ongekend palmares.

Van een carrière met vier olympische titels kunnen veel schaatsers alleen maar dromen, maar toch zal Kramer het gevoel hebben dat er meer in had gezeten. Vaak ging het juist op het allergrootste podium mis bij Kramer. Pech, blessures en knulligheden hebben de Fries meerdere gouden medailles gekost.

De haat-liefdeverhouding van Kramer met de Olympische Spelen stak al bij zijn debuut in 2006 de kop op. Hij werd knap tweede op de 5.000 meter en was samen met Erben Wennemars en Carl Verheijen topfavoriet op de ploegenachtervolging. In de halve finale tegen Italië stapte Kramer echter op een blokje, waardoor de ploeg genoegen moest nemen met brons.

Vier jaar later in Vancouver moest het gebeuren voor Kramer. In de jaren voorafgaand aan de Olympische Spelen won hij alles wat er te winnen viel en werd hij zelfs Nederlands sportman van het jaar. Het doel op de Olympische Spelen was duidelijk. Kramer wilde drie gouden medailles. De Spelen begonnen goed, want op de 5.000 meter pakte Kramer met een olympisch record zijn eerste gouden medaille. Het restant van de Spelen liep echter uit op een drama.

Je kunt nog zo’n groot sportman zijn. Uiteindelijk word je voor altijd herinnerd aan dat ene dramatische moment. Hilbert van der Duin stopte een rondje te vroeg, Clarence Seedorf miste een penalty en Sven Kramer wisselde verkeerd. Torenhoog favoriet was Kramer op de 10.000 meter en onderweg leek hij die favorietenrol waar te gaan maken. Niets kon hem van een gouden medaille afhouden, totdat daar dat ene fatale moment was.

Het Nederlandse publiek ziet Kramer vlak voor de bocht ineens naar de andere baan springen en de verwarring is groot. In de herhaling wordt duidelijk dat coach Gerard Kemkers zijn pupil de binnenbocht in wijst en in een split second besluit Kramer het advies van zijn coach op te volgen. Dit bleek helaas de verkeerde beslissing. Kramer rijdt de snelste tijd en komt juichend over de streep, maar het is allemaal voor niets. Hij wordt gediskwalificeerd en wint geen goud op de 10 kilometer.

Een paar dagen later verliest de Nederlandse achtervolgingsploeg, met een gedesillusioneerde Kramer, in de halve finale van de Verenigde Staten, waardoor opnieuw brons het hoogst haalbare is. Kramer is vier jaar lang onverslaanbaar geweest, maar op het moment suprême gaat het mis.

In de jaren die volgen neemt Kramer wat gas terug. Een slepende rugblessure, die hem tot de dag van vandaag teistert, speelt op en Kramer is niet meer de dominante schaatser die hij was. In aanloop naar de Olympische Spelen van 2014 in Sotsji lijkt Kramer weer de oude en opnieuw wint hij de 5.000 meter. Het belangrijkste is echter de 10.000 meter. Kramer wil per se goud winnen op deze afstand, maar Jorrit Bergsma blijkt te sterk. Dat hij een paar dagen later met Jan Blokhuijsen en Koen Verweij eindelijk goud pakt op de ploegenachtervolging is een schrale troost.

Na de Olympische Spelen van Sotsji gaat Kramer in zee met een nieuwe coach. Jac Orie is de man die Kramer tijdens het nieuwe olympisch traject gaat begeleiden. De focus komt minder te liggen op de 10.000 meter en meer op de kortere afstanden. Desondanks pakt Kramer in 2017 ‘gewoon’ zijn negende wereldtitel allround.

Op de Olympische Spelen van Pyeongchang wordt Kramer voor de derde keer olympisch kampioen op de 5.000 meter, maar weer gooit de chronische rugblessure roet in het eten op de afstand die hij zo graag een keer zou winnen. Op de ploegenachtervolging gaat het in de halve finale mis tegen Noorwegen, waardoor de teller op vier gouden medailles blijft steken.

Na deze Olympische Spelen denkt Kramer erover na een punt achter zijn carrière te zetten. De vele blessures blijven hem dwarszitten en de olympische titel op de 10.000 meter lijkt ongrijpbaar. Na lang beraad besluit Kramer door te gaan. In eerste instantie voor twee jaar, maar uiteindelijk wil hij toch voor de vijfde keer naar de Olympische Spelen.

Het voorbereidingstraject verloopt moeizaam, maar als het erom gaat, staat hij er. De 10.000 meter laat hij voor wat het is. Dat is een gepasseerd station. Op de 5.000 meter van het olympisch kwalificatietoernooi (OKT) wordt Kramer echter knap derde. Deze derde plaats in combinatie met zijn waarde op de ploegenachtervolging is genoeg voor een ticket naar Peking, waar hij ook op de massastart zal uitkomen.

Wat er ook gebeurt in Peking. Hij zal voor altijd te boek staan als een groot kampioen en iemand die lange tijd de beste van de wereld was. Wereldrecords, kampioenschappen en medailles zijn onlosmakelijk verbonden met Sven Kramer. In Peking kunnen we nog een laatste keer genieten van ‘Sven the Man’.

Tot de favorieten behoort Kramer voor het eerst in meer dan tien jaar niet. Misschien dat de rol van underdog ook wel een keer prettig is voor Kramer. Kan de kampioen zijn loopbaan in stijl afsluiten met een prachtige gouden medaille? Je ziet het allemaal vanaf 4 februari op Eurosport en discovery+.