Legends' Voice | "In 1982 was er geen Wilander-hype zoals nu met Alcaraz" - Mats Wilander

"Voor 1982 was ik vooral verrast dat ik kon leven als een prof en wedstrijden won. Ik wist wel dat ik de beste zeventienjarige van de wereld was en was ook gewend om op gravel te spelen. Een jaar eerder had ik Roland Garros bij de jongens gewonnen. Ik speelde als jongen altijd heel slim, maar tegen volwassen spelers had ik nooit echt een plan."

"Ik wist waar ik toe in staat was, maar dat zou nooit genoeg zijn om een Grand Slam te winnen. Ik had nog geen goede eerste service, geen forehand die winners maakt. Ik had wel een goede backhand, maar geen slice. Omdat ik veel dubbels speelde, wist ik wel hoe is moest volleyen. Maar dat was alles. Er was geen Wilander-hype, zoals nu met Alcaraz. Totaal niet."

"Ik had een vrij goede loting. De grootste partij was tegen Fernando Luna in de derde ronde. Ze hebben mij om de een of andere reden op baan 1 gezet. Ik speelde mijn beste wedstrijd van het hele toernooi, omdat ik mij inbeeldde dat ik Bjorn Borg was. Ik speelde veel agressiever."

"Ik hoefde niet eens heel diep te gaan. Ik won in drie sets. Na die wedstrijd dacht ik: 'wauw, het was net of ik uit mijn eigen lijf was gestapt'. Ik realiseerde me dat ik de vierde ronde op een Grand Slam had gehaald. Ik speelde geweldig en had totaal geen problemen. Dat was ongelooflijk."

"Toen stond ik tegenover Ivan Lendl. Dit was nog voordat Lendl Lendl was. Hij had nog niets gewonnen. Natuurlijk had ik hem wel een jaar eerder in de finale van Bjorn zien verliezen. Ik zei tegen mezelf: 'Je moet gewoon hard werken en in leven blijven'. ."

"Ik besefte dat hij er moe uitzag en ook niet heel gemotiveerd leek om mij te verslaan. Misschien was hij ook wel nerveus, ik weet het niet. Het gaf mij in elk geval veel vertrouwen."

"De halve finale tegen Jose Luis Clerc was speciaal vanwege het beroemde matchpoint, het punt dat ik vroeg om opnieuw te spelen omdat ik niet wilde winnen door een foute beslissing van de scheidsrechter. De mensen waren geschokt. Zoiets hadden ze nog nooit gezien."

"Ik zag de mensen op de eerste paar rijen elkaar aankijken toen ze hoorden dat de scheidsrechter vertelde dat het punt op verzoek van Mats Wilander opnieuw gespeeld moest worden. Ze zeiden: 'kun jij dat geloven?'"

"Maar voor mij was er geen keuze. De bal was op de lijn. Ik begreep niet dat de lijnscheidsrechter niet naar de balafdruk keek. Het was overduidelijk."

"Het is het is beste wat mij in mijn carrière is overkomen. Het bracht mij op een ander niveau. Er zijn belangrijkere dingen dan het winnen van tenniswedstrijden. De manier waarop je presteert, de manier waarop je je gedraagt, was voor mij belangrijker dan winnen. Hiervoor heb ik veel sportiviteitsprijzen gewonnen. Het gaf mij veel vertrouwen in hoe ik vind dat je je moet gedragen op een tennisbaan."

"Natuurlijk, als ik de wedstrijd had verloren... Mijn twee broers waren net uit Zweden gereden en kwamen daarna de kleedkamer binnen. Ze zetten me letterlijk tegen de muur en zeiden: 'Wat ben je verdomme aan het doen?' Ik zei: 'Oh, het spijt me'. Maar ik denk dat ze stiekem erg trots op me waren."

"Op dat moment wist ik natuurlijk al dat ik zou winnen. Een vijfde set zou ik nooit hebben verloren. Ik voelde dat ik beter was. Jose Luis was zo geschrokken dat hij op het volgende matchpunt instortte. Tot op de dag van vandaag noemt hij me Junior. We hebben altijd een praatje en lachen erom."

"Maar zelfs nadat ik Lendl, Gerulaitis en Clerc had verslagen, verwachtte ik nog niet dat ik Roland Garros zou winnen omdat Guillermo Vilas er nog was. Hij was de Nadal van de jaren tachtig. Hij was zo sterk. In die tijd had ik zelfs nog een poster van hem op mijn kamer. Een maand eerder had ik ook van hem verloren in Madrid."

"Ik had mijn toespraak al voorbereid en daarbij ging ik er vanuit dat ik zou verliezen. Mijn enige doel voor de finale was om een game per set te winnen. De eerste set verloor ik met 6-1, dus ik was blij."

"Op de een of andere manier werd de partij daarna steeds meer gelijkwaardig. Ik won de tweede set na een tiebreak. Ik was de gelukkigste persoon ter wereld. Nu kon ik de andere sets zonder problemen met 6-0 verliezen."

"Ik kan me niet meer herinneren hoe ik de andere twee sets won. Ik weet alleen nog dat ik zag dat Vilas het steeds moeilijker kreeg. Het gaf mij de vrijheid om meer naar het net te komen."

"We speelden vier sets in totaal 4 uur en 42 minuten. Het werd 1-6, 7-6, 6-0, 6-4. Dat zijn niet veel games. Dus het was gewoon een ramp om naar te kijken. Maar dat kon mij niets schelen. Ik realiseerde mij helemaal niet dat ik Roland Garros aan het winnen was, totdat ik het matchpoint benutte. Mijn overwinningsfeest was gewoon 'oké, bedankt'.

"Pas toen ik ging zitten, realiseerde ik mij wat ik had gedaan. Mijn gevoelens na de wedstrijd kan ik mij niet meer herinneren. Ik beleefde het als een roes."

"Mensen zeggen wel eens dat het hebben van ervaring een voordeel is. Ik ben het daar niet mee eens. Ik was 17 en onverschrokken. Ik was niet bang voor het onbekende. Er waren geen gevolgen wanneer ik zou verliezen."

"Maar ik denk niet dat je tegenwoordig op zeventienjarige leeftijd een Grand Slam kunt winnen. 19 of 20 jaar, dat zou kunnen. Natuurlijk is het spel veel fysieker geworden. Maar de sleutel is volwassenheid binnen het tennis. Het volwassenheidsniveau van mij of Boris Becker op die leeftijd is niet te vergelijken met die van een zeventienjarige tegenwoordig."

"De jonge spelers zijn volledig overcoacht en niet in staat om hun eigen problemen op te lossen. En als ze dat al zelf willen doen, wordt ze verteld wat ze moeten doen. Elke training, elke bal weer. Andere tijden, andere mindset. Dat zeker."

Vanaf maandag 22 mei t/m zondag 5 juni gaan we los in Parijs als 's werelds beste tennissers zich verzamelen op het gemalen baksteen. Mis geen bal van dit tennisspektakel via de kanalen van Eurosport of stream reclamevrij via discovery+.