Parijs-Roubaix | Van voorbereiding tot tactiek – De Hel van het Noorden winnen doe je zo!

Alle Vlaamse klassiekers liggen achter de rug. Tadej Pogacar won Vlaanderens Mooiste en de Sloveen breidde zijn al indrukwekkende palmares nog maar eens uit met een absolute topkoers. ‘Pogi’ doet aankomende zondag niet mee, wat voor veel andere renners al een sleutel tot succes kan betekenen. Hoe bereid je jezelf het beste voor op de Helleklassieker en waar maak je het verschil?

Om te weten te komen wat de beste voorbereiding is op winst in Parijs-Roubaix, werpen we een blik op de laatste tien die op het middenplein van de Vélodroom in de Noord-Franse plaats met de legendarische kasseientrofee in hun hand stonden. We laten 2020 er tussenuit, want toen vond er vanwege de coronapandemie geen wedstrijd plaats.

We beginnen dus bij Tom Boonen in 2012 en werken dan door tot Dylan van Baarle vorig jaar. Als we kijken wie van de laatste tien winnaars de week voordien ook de Ronde van Vlaanderen op zijn erelijst bijschreef, houdt het na 2013 al op: Boonen zelf in 2012 en zijn grote sportieve rivaal Fabian Cancellara in 2013 flikten het kunstje. Toegegeven: beide renners flikten het kunstje – als enigen in de geschiedenis – twee keer. Het winnen van de Ronde en Roubaix in één jaar is overigens een van de weinige lijstjes waarop de naam Eddy Merckx niet prijkt.

Zoals al gezegd: Pogacar start niet in Compiègne aankomende zondag, dus van die statistiek konden we sowieso al geen winnend recept maken. Een podiumplaats in de Ronde dan, kan dat winst in Roubaix opleveren? Zowel in 2017 als vorig jaar was dat het geval: Greg Van Avermaet en Van Baarle werden zelfs beiden tweede in Vlaanderens Mooiste.

De succesformule blijkt vooral: bij de beste tien eindigen in de Vlaamse Hoogmis. Niki Terpstra (6e in 2014), John Degenkolb (7e in 2015) en Peter Sagan (6e in 2018) zagen de koers door de Vlaamse Ardennen als opmaat voor winst in de keienklassieker bij uitstek. De nummers vier tot en met tien van afgelopen zondag mogen – indien ze deelnemen aan de Franse keienkoers – in hun handjes wrijven.

Dan zijn er nog drie andere manieren geweest om te winnen in Roubaix: in 2016 kwam Mathew Hayman terug van een blessure – de Australiër brak zijn sleutelbeen tijdens de Omloop Het Nieuwsblad – en reed de Ronde helemaal niet, drie jaar later viel Philippe Gilbert uit in de koers die hij in 2017 nog won, vooraleer hij in Roubaix Nils Politt klopte op de piste en in het vreemde jaar 2021 – toen Parijs-Roubaix vanwege de coronapandemie nog eens werd uitgesteld en een legendarische natgeregende najaarseditie werd – bereidde Sonny Colbrelli zijn Franse zege voor op het WK in Leuven.

Dan de vraag waar je de koers het best beslist. Want meer nog dan elke andere klassieker is Parijs-Roubaix een wedstrijd waar het overal kan gebeuren, dat maakt de spanning en mystiek rond de Franse koers ook zoveel groter dan rond alle andere klassiekers.

De laatste drie jaar zijn 3 renners solo aangekomen op de piste in Roubaix. Tom Boonen ging in 2012 van heel ver aan. Voor de duidelijkheid: de parcoursbouwers van de Franse helletocht zijn zo barbaars om de ‘Secteurs Pavés’ zoals ze in het Frans heten af te tellen. De eerste sector aankomende zondag is sector 29, de laatste in Roubaix zelf (de Espace Charles Crupelandt) heeft als nummering sector 1.

Als we dan vertellen dat Boonen elf jaar geleden aanging en alleen verder moest vanaf sector 11 – die van Auchy-les-Orchies – dan weet u het wel. Met nog 53 kilometer te gaan zat Niki Terpstra in het wiel van zijn ploegmaat te roepen om zijn moeder. De solo van Boonen duurde dus meer dan 50 kilometer in totaal, iets dat sinds die tijd niet meer herhaald werd.

De andere solo-winnaars zijn toevallig wel twee Nederlanders: Terpstra profiteerde in 2014 van de overtalsituatie van de Quick-Stepploeg kort na de voorlaatste kasseistrook en Van Baarle reed vorig jaar weg uit een groepje op Camphin-en-Pévèle.

Dan waren er ook nog drie edities waarbij twee renners op de piste in Roubaix af kwamen rijden. In 2013 won Cancellara na een sprint-à-deux van Sep Vanmarcke, vijf jaar later deed wereldkampioen Sagan hetzelfde tegen Silvan Dillier, waarna Gilbert een jaar later Politt versloeg in een rechtstreeks duel. De Zwitser en Belg legden de basis voor hun zege op Carrefour de l’Arbre, de Slowaak deed het al op ongeveer vijftig kilometer van de streep.

Wat overblijft is de sprint van een groepje. Dat gebeurde de laatste tien jaar het meest: 4 keer. In 2015 won Degenkolb de sprint van 6 man, een jaar later was Hayman in de mooiste editie van Parijs-Roubaix aller tijden de beste in een sprint van 5 stervende zwanen, Van Avermaet klopte in 2017 vier anderen waaronder Sebastian Langeveld en in de moddereditie van 2021 was Colbrelli te snel voor Florian Vermeersch en Mathieu van der Poel.

Telkens werd de definitieve kopgroep pas diep in de finale gevormd. Sector 11 met de naam Mons-en-Pévèle is meestal het eerste ijkpunt in de finale; de 5 sterren-strook – dit geeft aan dat deze kasseistrook er het slechtst mogelijk bij ligt, een 1-ster-strook is zelfs voor de normale wielertoerist een genot om op te rijden – is het begin van een 50 kilometer lange finale.

De andere twee 5 sterren-stroken zijn het Bos van Wallers (waarna er nog een dikke 90 kilometer koers te gaan is) en Carrefour de l’Arbre. Die laatste strook vormt samen met de voorafgaande Camphin-en-Pévèle-kasseien een gevreesd duo: als je Parijs-Roubaix wil winnen, laat je het daar zien.

Als Mathieu van der Poel een derde Monument (en vierde Monument-zege) aan zijn palmares wil toevoegen, gaat hij – ondanks dat het in 2021 mis ging – het beste met minstens twee anderen naar de vélodroom in Roubaix. Tenminste: dat wijzen de statistieken uit. En die zijn er natuurlijk om de – zondag toch redelijk stoffige – vloer mee aan te vegen!

Parijs-Roubaix kijk je van start tot finish bij Eurosport en discovery+. Duik samen met ons het Bos van Wallers in, dokker mee over Mons-en-Pévèle en Carrefour de l’Arbre en laat jouw vélodroom uitkomen in Roubaix!