La Vuelta | Openingstijdrit, 9 aankomsten bergop en slottijdrit - Het complete parcours van 2024

Een jaar na de historische triple van Jumbo-Visma – in de Vuelta van 2023 werd Sepp Kuss eerste, voor Jonas Vingegaard en Primoz Roglic – start de Spaanse rittenkoers over de eigen landsgrenzen. Het Portugese Lissabon vormt het decor voor de Gran Salida.

Op de eerste dag wacht meteen al een belangrijke etappe voor de klassementsrenners: een twaalf kilometer lange individuele tijdrit vanuit Lissabon langs de kust richting Oeiras. De tweede rit vanuit Cascais naar Ourém is er eentje voor de snelle mannen, een dag later zal het in Castelo Branco niet veel anders zijn.

In de vierde etappe zijn de klimmers al aan de beurt. Zo’n 200 kilometer ten zuidwesten van hoofdstad Madrid moeten de renners de weg omhoog richting de Pico Villuercas zien te vinden. Vanuit Roturas loopt de weg in 15 kilometer tijd bijna duizend meter omhoog, waarbij met name de laatste vijf kilometer enorm steil zijn.

Een dag later gaan we richting het zuiden. De sprinters komen nog eens aan hun trekken in de straten van Sevilla, in wat voor Spaanse begrippen een pannenkoekvlakke rit is. Rit zes is dan weer een soort van overgangsrit, maar met de korte – bij momenten hevige – aankomst bergop is het niet zeker dat de vluchters hier zullen zegevieren.

Etappe zeven brengt het peloton naar de prachtige stad Córdoba. Dat gebeurt, zoals in het verleden al veel vaker het geval was, via de beklimming met de mooiste naam van alle klimmen in Spanje: de Alto del Catorce Porciento – in het Nederlands vertaald ‘De klim van veertien procent’. U begrijpt waarom.

Het weekend wordt afgesloten met een korte, nijdige aankomst bergop in Sierra de Cazorla – waar Esteban Chaves in 2015 het rood overnam van Tom Dumoulin – en een prachtige rit richting een andere mooie stad in Andalucía genaamd Granada. Onderweg de Alto de Monachil, waar Alejandro Valverde in 2006 de Vuelta (met name in de afdaling) verloor, waarna nog twee keer de Alto de Hazallanas beklommen moet worden. Daar zette Chris Horner in 2013 deze ronde naar zijn hand.

Op de rustdag vliegt het peloton vanuit het zuiden des lands richting het noorden van het Iberisch schiereiland. In Galicië vervolgt men de koers met een typische overgangsrit: vier beklimmingen die allemaal niet hoog en steil genoeg zijn voor de klassementsmannen, maar veel te zwaar om de koers te controleren.

Een dag later is de kans ook groot dat we een aanvaller zien winnen, als we van en naar het Campus Technológico de Cortizo in Padrón gaan. Wellicht dat de Puerto de Cruxeiras in de finale nog wat teweegbrengt.

Het vervolg van de tweede koersweek staat helemaal in het teken van bergen. Eerst een aankomst op het Estación de montaña de Manzaneda, waar in 2011 ook al eens een bergrit eindigde. Die werd destijds gewonnen door klimmer pur sang David Moncoutié, kent u hem nog?

Dan volgt het zwaartepunt van deze Vuelta. De dertiende etappe komt aan op de Puerto de Ancares, waar in de hoogtijdagen van de grote drie – Alberto Contador, Joaquím Rodríguez Oliver en Alejandro Valverde – twee keer een aankomst lag in drie jaar tijd: in 2012 won Purito, twee jaar later El Pistolero. Deze keer wordt hij aangedaan vanaf een onuitgegeven, ultrasteile kant.

Een twijfelgevalletje, rit veertien. Gaan de klassementsrenners hun slag slaan op weg naar Villablino, of is het toch echt aan de goed klimmende vluchters? Na de top van de Puerto de Leitariegos volgt namelijk nog een 16 kilometer lange afdaling richting de streep.

Het zwaartepunt qua beklimmingen volgt daags voor de tweede rustdag. Dan staat de aankomst bergop op Cuitu Negru gepland. Eens we het station van Valgrande-Pajares gepasseerd zijn – hier reed Roberto Heras in 2005 met een briljante coup van Liberty Seguros, Rabobank-kopman Denis Menchov uit de destijds nog gouden leiderstrui – staan de renners voor het opdraaien van een geitenpad.

De laatste twee kilometer richting Cuitu Negru zijn moordend. In 2012 lag hier ook al eens de streep. Dario Cataldo versloeg Thomas De Gendt in een tweestrijd, al kwamen beide renners zwalpend over de meet. Benieuwd wat deze beklimming volgend jaar voor taferelen oplevert…

Na een welverdiende rustdag is het alweer zover: opnieuw moeten de klimmersbenen, deze keer waarschijnlijk nog wat vermoeid vanwege juist diezelfde rustdag, aan de gang. De aankomst ligt bovenop Lagos de Covadonga, de mythische beklimming waarbij vaak de streep in de mist verhuld is. Wie volgt Primoz Roglic, die hier in 2021 won, op?

Eindelijk, zullen de sprinters denken. Eindelijk is het weer tijd voor de renners die een goed eindschot hebben. In de straten van Santander komen zij wellicht voor het laatst aan hun trekken, want in de achttiende etappe richting Maeztu in het Baskenland overleven waarschijnlijk enkel de best klimmende sprinters. Als ze al de kans krijgen natuurlijk.

Het slotweekend behoort weer volledig toe aan de klassementsrenners. Op de vrijdag wacht een aankomst bergop op de Alto de Moncalvillo, waar Roglic ook de laatste winnaar is – dit gebeurde tijdens de corona-editie van 2020. Op de voorlaatste dag komt dan nog een bekende naam voorbij.

Misschien niet meteen uit de Vuelta zelf - Rein Taaramaë won hier nog in 2021, maar wel uit de Ronde van Burgos: de Picón Blanco vormt de laatste hindernis qua hoogtemeters, na een etappe met zeven gecategoriseerde beklimmingen. De slotklim zelf is ultrasteil: dik acht kilometer aan negen procent met het steilste stuk van twintig. Vaak staat hier de wind ook nog eens hevig, wat ook een grote rol kan spelen. Welke klimgeit trekt hier aan het langste eind?

Net als in 2014 en 2021 vormt een tijdrit het slotstuk van de Vuelta, maar het is van 2004 geleden dat het laatste gedeelte tegen de klok ook in Madrid aankwam. In 2002 reed Aitor González Jimenez nog Heras uit de leiderstrui op de slotdag, krijgen we nu eenzelfde tafereel?

Een samenvatting van het parcours van de Vuelta van 2024: lood- en loodzwaar. Negen aankomsten bergop, nog eens tal van overgangsritten, slechts vier etappes die echt schreeuwen om een massasprint en twee tijdritten zijn het recept.

De winnaar van de Vuelta van volgend jaar zal waarschijnlijk een waanzinnig stel klimmersbenen hebben, maar de 34 tijdritkilometers mogen ook niet worden onderschat. Zeker de 22 van de slotdag kunnen nog een behoorlijk effect op de eindstand hebben. Wie gaat Sepp Kuss opvolgen? Dat zie je vanaf 17 augustus natuurlijk allemaal bij Eurosport!

1. Lissabon – Oeiras (individuele tijdrit) | 12 kilometer
2. Cascais – Ourém | 191 kilometer
3. Lousã – Castelo Branco | 191 kilometer
4. Plasencia – Pico Villuercas | 167 kilometer
5. Fuente del Maestre – Sevilla | 170 kilometer
6. Jérez de la Frontera – Yunquera | 181 kilometer
7. Archidona – Córdoba | 179 kilometer
8. Úbeda – Cazorla | 159 kilometer
9. Motril – Granada | 178 kilometer
10. Ponteareas – Baiona | 160 kilometer
11. Padrón – Padrón | 164 kilometer
12. Ourense – Estación de Montaña de Manzaneda | 137 kilometer
13. Lugo – Puerto de Ancares | 171 kilometer
14. Villafranca del Bierzo – Villablino | 199 kilometer
15. Inifiesto – Valgrande Pajares/Cuitu Negru | 142 kilometer
16. Luanco – Lagos de Covadonga | 181 kilometer
17. Arnuero – Santander | 143 kilometer
18. Vitoria-Gasteiz – Maeztu | 175 kilometer
19. Logroño – Alto de Moncalvillo | 168 kilometer
20. Villarcayo – Picón Blanco | 188 kilometer
21. Distrito Telefónica – Madrid (individuele tijdrit) | 22 kilometer

Het is winterstop in de wielersport, waarbij natuurlijk de cross haar hoogtepunt bereikt. Vanaf januari zijn we echter ook weer op de weg bezig en natuurlijk is Eurosport daarbij! Volg de strapatsen van wereldkampioen Mathieu van der Poel, Tadej Pogacar, Remco Evenepoel en vele anderen via Eurosport en discovery+!